Το Κουτί της Πανδώρας

Άνοιξε. Κι άμα ανοίξει αλίμονο του που βρέθηκε στο διάβα του χειμάρρου!

[Λεξικό – όπως σχεδόν πάντα – στο τέλος]

Κάθε Κυριακή στο Tepee στη Λεμεσό παίζει ελληνική ροκ. Θα ήθελα να μην ξεκινήσω να μπινελικώνω ως προς το πόσο παρεξηγημένη είναι η φράση ‘Ελληνική Ροκ’ στην Κύπρο, λόγω του ότι άλλο θα ήθελα να είναι το θέμα του κειμένου, μα δεν μπορώ να αντισταθώ. Δεν νοείται να δηλώνεις πως παίζεις ελληνική ροκ και να βάζεις το τάδε τραγούδι των ημισκουμπρίων! Φοβερό το σκουμπρί το ημί, δεν έχω κακό λόγο, μα … έλεος! Θα μου πεις, πάρτο αλλιώς. Απλά αντικατάστησε τη λέξη ζεϊμπέκικο από το ‘Το ροκ το ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο’ και κάντο, ‘Το ροκ το ελληνικό είναι χιπχοπάδικο’. Και αλλιώς να το πάρεις, πάλι γελοίο ακούγεται.

Έτερον εκάτερον, αφού ‘εβρασεν’ ο τί-τζιέι, άρχισε να παίζει πιο κλασικές μορφές της ελληνικής ροκ. Ας πούμε έπαιξε Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Συγκεκριμένα το ‘Τρελή κι αμετανόητη, ξεδιάντροπη κι ανόητη, κακούργα, εγωίστρια και ψευδοφεμινίστρια…..! ΠΑΨΕ! (Κράξε)’ Μας αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι εμάς τους ελληνοκύπριους, γιατί τραγουδώντας το τονίζουμε το συνθετικό ‘ψευδο’ που μας δένει με την πονεμένη, πρόσφατη μας ιστορία. Εξού και η πώρωση.

Λοιπόν…. είμαι απόλυτα σχετική με το ‘Βασίλη-Ζούμε-Για να Σ’ακούμε!’ και λοιπά συνθήματα λατρείας. Ήμουν και γω έφηβη, ήμουν κι εγώ ροκού, ήμουν και ΕΔΟΝίτισα (το αντίστοιχο του Κνίτισα για τους εξ’Ελλάδως), φόραγα και άρβυλα, ξελαρυγγιαζόμουν κάθε χρόνο στις συναυλίες του τραγουδώντας τον Σεμπάστιαν, τον Κουρσάρο, τα Χαιρετίσματα, τη Στέλλα, πρώτο τραπέζι πίστα, ήπια μαζί του μπύρες στο Kingston Town (άλλες εποχές), και δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη και όλες τις συναφή ομορφιές. Ήδη στα δεκαεφτά, και μετά από μονάχα τρεις επαναλήψεις, έμαθα το πρόγραμμα της συναυλίας απ’έξω! Ήταν μια πολύ περιφανή στιγμή στη ζωή μου. Πίστευα πως όσο και να σήκωνε μια πρωτοτυπία, ένα σέρβις, μια ανανέωση, μια πλαστική εγχείρηση, ένα τεκκάλεμιτ το πρόγραμμα, ο Βασίλης ήταν ο Βασίλης και πάντα θα ήταν αυτός στα μάτια μου.

Και μετά το ‘Πες μου ένα ψέμα ν’αποκοιμηθώ’, μου λέει πάρτα, και βγάζει το ‘Να με φωνάαααααααααααααξεις’, ο οποίος δίσκος ήταν σαφώς κατώτερος από οτιδήποτε είχε παρουσιάσει εώς εκείνη τη στιγμή. Κάποιον άνθρωπο για να φτάσεις στο σημείο να τον βάλεις ψηλά, σημαίνει πως μία άλφα απαίτηση την έχεις στο να κρατήσει την ποιότητά του, για να παραμείνει ο σεβασμός σου προς το έργο του ακλόνητος. Τέλος πάντων, το κατάπια, στο κάτω – κάτω της γραφής, δεν ήταν και τόσο αισχρός ο δίσκος, ήταν κυρίως νερόβραστος. Τον συγχώρεσα. Έκανε στη συνέχεια μια καλή δουλειά, διαφορετική μεν, αλλά καλή, με τον Θάνο Μικρούτσικο (Θάλασσα στη Σκάλα), και έτσι ηρέμησα.

Και έρχεται και μου κοπανάει το νέο του χιτ, ‘Πες του να φύγει να πάει να να-να-να’. Μα σοβαρομιλάς τωρά ρε κουμπάρε; Τι σημαίνει πες του να φύγει να πάει να νανανά;; Ήντα παναϋρκώτικα τραούθκια εν τούτα;; Εμπόρεν άνετα να πιάει την γιουροβίζιον με τούντο τραγούδι. Εν καλός ο πασιαμάς, μα εσύ έφκαλες τζιαι το σχοινί, τζιαι το παλλούτζιην! Διότι φίλε μου, άμαν διάς αποκλειστικότητα του Κροκίδη και του Γιαννόπουλου, παρ’όλο που εν φως φανάρι που την προηγούμενη φορά, πως πάει, το χάσανε, δεν τους περνά πιον, τι περιμένεις; Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me!! Από νερόβραστο έγινεν μια πίκρα με κάμποσο λιαχ. Ε, μετά έμαθεν, και συνεργάστηκε με καλό κόσμο, αλλά άμαν έφτασεν τζιαι ετάτσωσε το μετάξι….!

Είχα χρόνια να τον ακολουθήσω. Το περασμένο καλοκαίρι, μια ζεστή νύχτα τίγκα στην υγρασία είχα στηθεί έξω από το τσίρειο στάδιο το τελευταίο τέταρτο της συναυλίας εκτελώντας χρέη ταξιτζή του αδερφού μου και της παρέας του, όταν ακούγοντας τον να κλείνει με τα χαιρετίσματα, αναπόλησα τα πρόσφατα μου νιάτα. Ακόμα θυμόμουν το πρόγραμμα απ’έξω. Ήταν ακόμα μια περιφανή στιγμή της ζωής μου. Και για πόπαστο φυσικά το κλασικό ‘Κι όσο για μένα.. είμαι ακόμα εδώωωωωωωωωωωωωωω’. Από τον καιρό που ήταν ο ελέφαντας η Julie αγέννητη (απεβίωσε πριν μερικά χρόνια), την ίδια κουβέντα λέει να πούμε. Τουλάχιστον δε μας λέει μαλακίες! Το εννοεί!

Νιώθω λίγο άσχημα για την πιο πάνω μονότερμα, οπότε πάω πάρα κάτω.

Πυξ Λαξ. Λατρεία! Το ‘Με Στέλνεις’ σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια. Το ίδιο και το Γιατί, το Πούλα με, το Ανόητες Αγάπες, και γενικά όλα όσα δεν άκουσα τριανταπέντε εκατομμύρια φορές (πχ. Έπαψες Αράπη να Μυρίζεις), μέχρι που έφτασα σε σημείο να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως αν τα ξανακούσω θα ξεριζώσω τα αυτιά μου από τη ρίζα. Γι’αυτό όμως, δεν φταίνε αυτοί, αλλά το μάρκετινγκ. Κάθε χρόνο φυσικά, παρούσα στις συναυλίες τους. Και μετά χωρίσανε. Στενοχωρήθηκε ομολογώ, πολύς κόσμος. Κάνανε αποχαιρετιστήριο ττουρ. Μέχρι και Λευκωσία πήγα να τους δω για δεύτερη φορά γιατί δεν τους χόρτασα την πρώτη! Και γιατί δεν θα τους ξανάβλεπα ποτέ! Ιστορικές στιγμές! Ή έτσι νόμιζα.

Λίγους μήνες αργότερα ανακοινώνουν πως βγάζουν νέο δίσκο for old times sake. Και φυσικά κάνανε αποχαιρετιστήριο ττουρ προωθώντας τον. Ο δίσκος ονομάζεται ‘Υπάρχουν Χρυσόψαρα εδώ’ και το ομώνυμο τραγούδι μέχρι να τελειώσει έχω κάνει χαρακίρι. Ντάξει, ο Πλιάτσικας δεν παλεύετε για πάνω από δύο λεπτά και δεκατρία δευτερόλεπτα. Οι στίχοι και η μουσική σε παραπέμπουν σε κάτι κοψοφλέβικες καταστάσεις, όχι γιατί είναι τραγικές, αλλά γιατί είναι τόσο φευγάτες και παράλληλα βαθιές (βλ. Ατλαντικός ωκεανός), που χάνεται η μπάλα απ’τους πρώτους κιόλας στοίχους. Στο ίδιο μοτίβο σχεδόν όλος ο δίσκος. Πάνε τα στα μούτρα σου μηνύματα με καλλιτεχνικό περιτύλιγμα. Τώρα πρέπει να κάνεις το μυαλό σου μακαρόνια για να βγάλεις άκρη, και πάλι, δεν στο εγγυάται κανείς. Αν ζούσε ο Θησέας την ώρα που ρευόταν τα κοκκαλάκια του Μινόταυρου μετά την νικητήρια σούβλα, θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να ταυτιστεί με το feeling. Άσε που μέχρι να τελειώσει ο δίσκος τα μυαλά σου βρίσκονται πολτοποιημένα στον δίπλα τοίχο λόγω αθεράπευτης απελπισίας.

Μετά χωρίζουνε. «Ευτυχώς».

Μετά ξαναπαντρεύονται. Ούτε η Elizabeth Taylor με τον Richard Burton να ήταν. Ο δίσκος (διπλός αυτή τη φορά – όσα και τα διαζύγια τους) ονομάζεται ‘Τα Δοκάρια στο Γρασίδι Περιμένουν τα Παιδιά’. Το ομώνυμο τραγούδι κυκλοφορεί σε βερσιόν Ι και ΙΙ (βλέπετε την συμβολικότητα του ‘εις διπλούν’ και πάλι). Ένα άλλο χιτ του δίσκου ονομάζεται ‘Ένα παιδί περπατάει με τα χέρια’. Ένα άλλο τραγούδι φέρει τον τίτλο ‘Το σαξόφωνο βυθίστηκε στον ύπνο και σταμάτησε.’ Μα τι βλέπω! Στο δεύτερο CD βρίσκεις και το ‘Τα Δοκάρια στο Γρασίδι Περιμένουν τα Παιδιά ΙΙΙ’!!!!!!! Ε ΚΑΝΕΙ ΟΛΑΝ!

Όπως αντιλαμβάνεστε το 2004 το συγκρότημα ανακοινώνει σε τηλεοπτική συνέντευξη τη διάλυσή του, αφού θα προηγηθεί τελευταία, αποχαιρετιστήρια περιοδεία συναυλιών.

I think I made my point so πάω πάρα κάτω.

Μιλτιάδης Πασχαλίδης. Εντυπωσιακός συνθέτης. Πρωτοποριακός. Τούτος εν επαττάλεψε. Απλώς η μούττη του εν πάνω που τα φρύθκια του και αυτή του η παραμόρφωση συνοδεύεται από μικρογλωσσία και περίσσιο σιαλισμό, όπως και από κρυπτορχιδισμό. Αυτά τα λένε οι συναδέλφοι του. Σε αυτουνού τη συναυλία δεν εξόρτωσα να πάω, μια και είχα την τιμή πριν μου δοθεί η ευκαιρία, να τον γνωρίσω σε ηλικία 16 ετών στα αφορολόγητα του αεροδρομίου Λάρνακας. Ενθουσιαστήκαμε με τον κολλητό μου και με κόκκινα μάγουλα του ζητήσαμε να βγάλει μια φωτογραφία μαζί μας. Δεν έχω σκάνερ για να σας προσφέρω αποδειχτικά στοιχεία, αλλά η φωτογραφία έχει ως εξής. Ο κολλητός στα δεξιά, ο Πασχαλίδης στη μέση και γω στα αριστερά. Το δεξί χέρι του πρωταγωνιστή ακουμπάει στον ώμο του κολλητού, ενώ το αριστερό εμφανίζεται μεταξύ του θώρακως και του μπράτσου μου και ακουμπάει με ευλάβεια το αριστερό μου βυζί.

Και μια μικρή αναφορά στον Βασίλη Καζούλη. Ε, shέσμας τζιόλις ρε!
Συναυλία στο Kingston στην οποία ο τύπος είναι περικυκλωμένος από άδεια μπουκάλια του ντόπιου ζύθου ΚΕΟ, και κυριολεκτικά στηρίζεται πάνω στο παλούκι του μικροφώνου για να μην γίνει ένα με το πάτωμα, ενώ αντιμετωπίζει απίστευτη δυσκολία στο να αρθρώσει το ‘Άννα, δεν ήμουνα εγώ για αελο… απλανα’ και πολλούς άλλους παρόμοιους γλωσσοδέτες. Δεν γνωρίζουμε τον λόγο που μπουκώνει το μικρόφωνο. Υπολογίζεται πως το πήρε για τρούφα.

And last (but not least….) Διονύσης Σαββόπουλος. Όπα κέφια…! Παρ’όλο που με ξύνει, θα αντισταθώ και δεν θα αναφερθώ στην σταδιοδρομία του και τις ‘διπλωματικές’ του μεθόδους. Αυτό το έκανε άλλος για μένα και τον ευχαριστώ γιατί πρώτον με έβγαλε από τον κόπο και δεύτερον, θα κινδύνευα να χαρακτηριστώ κακιάρα, σκύλα, οχιά, φώκια, και όσα άλλα είχατε την ευγένεια να μην με χαρακτηρίσετε ως τώρα.

Ούτε στην απόπειρα του να διασκευάσει ένα σωρό ξένα κομάτια για τον δίσκο ‘Ξενοδοχείο’ θα σταθώ. Σε κείνο με κάλυψε ο Πανούσης: «Μέρα όμορφη, τις πάπιες ταΐσαμε, σινεμά και σπιτάκι μετά» (Perfect Day – Lou Reed [μια δολοφονική μετάφραση]).

Θα σταθώ στο κυπριακό κοινό και στις ως επί το πλείστο κυπριακές μπάντες. News Flash: Ο Σαββόπουλος, έχει γράψει κι άλλα τραγούδια πέραν από την Θαλασσογραφία, το Ας κρατήσουν οι χωροί, τον Καραγκιόζη, τη Συννεφούλα και το Αεροπλάνα και Βαπόρια! Έλεος πιόν! Δεν λέω να παίξετε Τα πουλιά της δυστυχίας, μα τουλάχιστον τον Μπάλλο, τον Παλιάτσο και τον Ληστή (πετυχημένη διασκευή)!

Κουράστηκα τόσο πολύ να τη λέω σε τόσο κόσμο, που νιώθω πως μου’φυγε όλη η ενέργεια. Πάω να φάω παστίτσιο να καρδαμώσω!

[Ευχαριστώ τον AnTonymous για τη βοήθειά του στη συλλογή πληροφοριών]

[παναϋρκώτικα: πανηγυριώτικα]
[εμπόρεν: μπορούσε]
[πασιαμάς: χαβαλές]
[πόπαστο: επιδόρπιο]
[επαττάλεψε: χάλασε, έχασε ποιότητα]
[μούττη: μύτη]
[εξόρτωσα: κατάφερα]
[shέσμας: χέσε μας]
[τζιόλις: κιόλας]