Τάκα-Τάκα η Μασέλα

Τον τελευταίο χειμώνα που πέρασα στη Βουδαπέστη, ανάμεσα στο ντύσου σαν κρεμμύδι, περπάτα με όλους σου τους μυς στην τσίτα, πρόσεχε μην αλλάξεις την στάση σώματος ούτε εκατοστό και βρει χαραμάδα το πουτσόκρυο και περάσει μέσα από το τρίμετρο κασκόλ που είναι τυλιγμένο σαν ντολμάς γύρω από τον λαιμό σου, έχε έννοια μήπως σου πέσει η μύτη, τα αφτιά, τα δάχτυλα στο δρόμο, μπες σε εσωτερικό χώρο, ίδρωσε σε δευτερόλεπτα, ρούφα τις μύξες σου, γδύσου σαν κρεμμύδι, θυμάμαι πως έλεγα, “να φύγω να τελειώνει αυτό το μαρτύριο, να μην ξαναζήσω τέτοιο κρύο!”. Που να’ξερα η κακομοίρα πως η μοίρα μου επιφύλασσε τα χειρότερα, δηλαδή να μετακομίσω στην Παγοχώρα και να γίνω γειτόνισσα του ‘Αη Βασίλη.

 

Το πρωί που μπαίνω στο χτήριο της δουλειάς, αναψοκοκκινισμένη και ρουφόντας με μανία τις μύξες μου σαν να είχα τραβήξει 8 γραμμές, από την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας, με κοιτάνε όλο συμπόνια οι συναδέλφοι μου και μου υπενθυμίζουν το ζεστό κλίμα της μητέρας πατρίδας. Μετά αρχίζουν τις ερωτήσεις:

– Έχει κρύο ποτέ εκεί?

– Ναι πως, τον χειμώνα ένα κρύο το έχει.

– Χιονίζει ποτέ εκεί?

– Ναι πως, τον χειμώνα, ένα χιόνι (στην ψηλότερη κορυφή του δύο χιλιάδες μέτρα ψηλού βουνού μας) το ρίχνει.

– Τέτοια εποχή λοιπόν, πρέπει να έχει κρυώσει ε?

– Ναι πως, χθες μιλούσα με τους δικούς μου, και μου είπανε “Πω πω Psychia μου, κι εδώ χάλασε ο καιρός, το βράδυ πέφτει μέχρι και τους 15 βαθμούς…! Άσε, κρύο..!”

– (Παύση)

– (Παύση)

– ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

 

Μου τα λέγανε για τον Νοέμβρη και εγώ φυσικά (μαλάκας είμαι?) τα πίστευα! Και τι κατάλαβα? Άμα δεν πίστευα, αλλιώς θα μου καθότανε? Ο Νοέμβρης λοιπόν εδώ στην (αληθινά) Παγοχώρα, έχει την φήμη του χειρότερου μήνα του χρόνου (ευτυχώς λίαν συντόμως λείφκει). Γιατί, ρωτάς μικρέ αφελή μου αναγνώστη… (που μια χαρά την έχεις στην αφέλειά σου, μακάρι να την είχα κι εγώ, κι ας πεθαίναν από το γέλιο οι καταραμένοι Σουηδοί, αλλά βλέπεις, μεγάλωσα απότομα). Επειδή:

1. Δεν έχει χιόνια.

2. Δεν έχει χιόνια.

3. Δεν έχει χιόνια.

4. Δεν έχει χιόνια.

 

Όταν ο μήνας Νοέμβρης δεν έχει χιόνια, τότε σημαίνει ότι έχει:

1. Βροχή.

2. Κρύο με υγρασία. 

3. Αέρα (ψωμί – παιδεία – ελευθερία)

4. Σκοτεινιά και μουνταμάρα.

 

Η βροχή είναι χάλια από μόνη της. Μπαίνει μες τα μάτια σου σα ροχάλα, σου χαλάει το μακιγιάζ, το μαλλί, σου κάνει κώλο τα ρούχα, παθαίνεις πνευμονία γιατί δεν κάνει να κυκλοφορείς βρεγμένος στους μείον 2, ασε που λασπώνει. Από νερό στην Παγοχώρα άλλο τίποτα, οπότε συμπατριώτες, αν την θέλετε, πάρτε την εσείς που έχετε και ανομβρία.

Το κρύο με την υγρασία αποτελεί συνδυασμό που σκοτώνει μέσω του σπασίματος των κοκκάλων μετά χρήσεως τρυπανιού Black&Decker. Όταν σ’αυτό προσθέσεις το αγιάζι… (σε αυτή τη χώρα άμα πει να φυσίξει… it huffs and it puffs and it blows your house down!), τότε καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, πως στην Παγοχώρα υπάρχουν τόσα πολλά δέντρα για να κρατιέσαι μη σε πάρει και σε σηκώσει.

Η σκοτεινιά και η μουνταμάρα είναι αποτέλεσμα του ότι ξημερώνει αργά (δηλαδή 8:00) και νυχτώνει νωρίς (δηλαδή 15:30), και καθόλη τη διάρκεια της μέρας από τον γκρίζο ουρανό σου φτύνει ένα ψεκαστίρι στα 14 μποφόρ. Και όταν πει ο ουρανός να καθαρίσει, ο ήλιος δεν ανεβαίνει ποτέ ψηλά, πάει από ανατολικά προς δυτικά τοίχο τοίχο πάνω στη γραμμή του ορίζοντα.

Άρα,

(1+2+3+4) – (κάστανα+τζάκι) = Κατάθλιψη

 

Όταν όμως χιονίσει….

ΑΧ όταν χιονίσει….

1. Η καταραμένη βροχή σταμάει. Δε σου φτύνει κανένας μες τα μούτρα πια, μόνο σε χαϊδεύει με δροσερές νιφάδες. Και επειδή το χιόνι (λογικά) κάνει μήνες να λιώσει, κάνει και μήνες να λασπώσει.

2. Το κρύο αντί να σου σπάει τα κόκκαλα, σπάει σκέτο. Η υγρασία μειώνεται και η ατμόσφαιρα γίνεται γλυκιά.

3. Ο αέρας ποκάθεται διότι το χιόνι ηρεμεί (ή νεκρώνει – έστω προσωρινά) άπαντα τα στοιχία της φύσης.

4. Ακόμα κι αν ξημερώνει αργά και νυχτώνει νωρίς, οι νύχτες είναι φωτεινές και χαρούμενες. Και οι μέρες… όση ώρα χιονίζει είναι άσπρες (όχι γκρίζες) και αφού σταματήσει, είναι αφράτες σαν μαλλί της γριάς.

 

Αυτό που βλέπετε πιο κάτω, είναι το ποταμάκι καθώς παγώνει.

 

 

Αυτό που βλέπετε στην πιο κάτω φωτογραφία, ανάμεσα στα ψοφισμένα χορτάρια και στην γεφυρούλα, είναι το ποτάμι που πάγωσε. Και το χιόνι που στρώθηκε πάνω του.

 

 

Και αυτές είναι οι περηβόητες πάπιες που αποτελούν την προσωποποίηση της παροιμίας “Ο πελλός με ρυά με βράζει”.

 

 

Παρεπιπτόντως, οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στην πόλη όπου διαμένω και εργάζομαι, το Örebro, στην κεντρική Σουηδία.

 

Ωραίο το χιόνι, δεν λέω, πάντα με χαροποιούσε, όμως μη φανταστείτε πως ζω για δαύτο. Απλώς το προτιμώ από την βροχή και όλα όσα την συνοδεύουν. Μόνο και μόνο ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχει χιόνι είναι το να έχει κρύο, του δίνω 1-2 μήνες για να αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα. Μου τη δίνει να φοράω όλη μέρα μπότες, πιάνονται οι γάμπες μου. (Αλλά μου δίνεται η ευκαιρία για boot shopping. Είδες? Κι άλλα έξοδα.) Μου τη δίνει που όταν το παπούτσι πιάσει αρκετό χιόνι στην πατούσα του και μετά κι άλλο λίγο, και το χιόνι αυτό σκληρύνει από την συμπίεση, τότε αποφασίζει πως δεν είναι πλέον κανονικό παπούτσι αλλά παπούτσι για πατινάζ οπότε γλυστράει τζαι παεις σιονωτός (αυτός που δεν είναι γεννημένος μπαλαρίνα – εγώ).  Το ότι έχει χιόνι δεν αλλάζει το γεγονός ότι τον μισό χρόνο την ώρα που ξυπνάω το πρωί έξω είναι μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Μου τη δίνει που ξυπνάω νύχτα. Μου τη δίνει που πιάνω δουλειά νύχτα. Μου τη δίνει που φεύγω απ’τη δουλειά νύχτα. Αισθάνομαι σαν εργάτης σε καταναγκαστικά έργα. Τώρα που θα κόψω και το τσιγάρο, πότε θα βλέπω τη μέρα?? (Γιατί στην Παγοχώρα καπνίζεις μόνο έξω. Καλομελέτα κι έρχεται.) Μα κυρίως μου τη δίνει το κρύο! Μου τη δίνει να φοράω μακρυμάνικα. Μου τη δίνει να πρέπει να φοράω θερμαντική, μακρυμάνικη μπλούζα, μακρυμάνικη ζακέτα, και από πάνω το μπουφάν του εσκιμόου. Και σαν να μην περιορίζονται οι κινήσεις αρκετά, φοράω και γάντια. Και μακρυά παντελόνια, και μπότες, και τα παντελόνια μες τις μπότες, και σκούφο γιατί πονάν τα αφτιά μου… αν δεν έκανα μπάνιο καμιά φορά θα ξεχνούσα τι χρώμα έχει το δέρμα μου. Άσπρο κάτασπρο αφού ποτέ δεν το βλέπει ήλιος! Μου τη δίνει που δεν υπάρχει ένα τζην που να το φοράς τον χειμώνα και να μην ξυλιάζουν τα μπούτια σου τόσο που να νιώθεις τεράστια ανακούφιση και ζεστασιά όταν το βγάζεις. Λιγότερο θα κρύωνες αν έβγαινες στο κρύο τιτσιρόκωλος. Και ακόμα βρισκόμαστε στα ελαφριά κρύα. Όπου να’σαι ο Γενάρης έρχεται…!

 

Μετά σκέφτομαι… δε βαριέσαι… πέντε χρόνια είναι. Θα περάσουν. Πέντε χρόνια. Άλλοι πέντε χειμώνες. Τι είναι άλλοι 5 (σύνολο 11) χειμώνες στην αιωνιότητα? (Το ένα δέκατο.) Τίποτα! Θα περάσουν, κι εγώ θα επιστρέψω στην καταραμένη μαμά πατρίδα που ούτε καν να της φτύσει ο Θεός δεν μπαίνει στον κόπο και έχει καναξεράνει, θα έχω αισίως μπει στην 4η δεκαετία, θα είμαι μια σοβαρή, καταρτισμένη επαγγελματίας, και δεν θα κρυώνω πια… Όλα καλά, αλλά δε μου λέτε? ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΦΟΡΕΣΩ ΜΙΝΙ ΤΖΑΙ SHORTS ΕΓΩ???? Ουααααααααααααααα!

 

Το είπα και θα το ξαναπώ. Εφαΐθηκα να γίνω γιατρός. Εφαΐθηκα να πάω να ζήσω στο εξωτερικό.  Τζαι όι σε οποιονδήποτε εξωτερικό. Η κεντρική Ευρώπη ετρώετουν, αλλά η Σουηδία? Η Σουηδία μάνα μου δεν μασιέται, δεν καταπίνεται και κυρίως δεν χωνεύεται. Είμαι φκιόρο. Χρειάζομαι ήλιο και ζεστασιά. Αλλιώς μαραίνομαι. Ή απλώς γίνομαι bitchy. Χάθηκε μια Χονολουλού, μια Μαλδίβα? Λούθου τα τωρά!