Γιατί Psychia?

Απ’όλα τα κατοικίδια που μπάσαμε στο σπίτι μας, αγαπήσαμε, και κάναμε μέλη της οικογένειας, ένα και μόνο ένα ήτανε πραγματικά δικό μου.

Μια μέρα του Αυγούστου του 2004, έφερε ο Πάτερ Φαμίλιας στο σπίτι ένα σκυλάκι χωρίς σπίτι, εν ονόματι Σπάικη (Spiky). Ο Σπάικη τότε δεν ήταν ούτε καν ενός έτους, ενώ το σπίτι μας ήταν ήδη το τρίτο σπίτι που τον φιλοξενούσε. Ο τελευταίος του ιδιοκτήτης τον είχε μόνο για τρεις βδομάδες, όταν αποφάσισε πως δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του λόγω βεβαρημένου φόρτου εργασίας. Αυτές ήταν μαλακίες και θα καταλάβεις σε λίγο γιατί.

Έπεσε έντονος ενθουσιασμός ανάμεσα στα μέλη του σπιτιού διότι ο Σπάικη είναι σκύλος αγκαλίτσας, ένα χαρακτηριστικό που τα υπόλοιπα μας ζώα δεν διέθεταν. Ο Λάρρυ, ο οποίος τον κοίταγε αποσβολωμένος, ήταν (παρελθόν) σκύλος που ερχόταν να του κάνεις τα χαδάκια του, πηδούσε πάνω σου με φόρα από τον ενθουσιασμό του άμα σε έβλεπε, και σε έλουζε σε κάθε απόπειρα γλειψίματος, αλλά έκανε σαν υστερική γκόμενα όποτε προσπαθούσες να τον πάρεις αγκαλιά ή να τον βάλεις να κάτσει πάνω σου. Ο Βαλέριος  (προς τιμήν του Βαλέριου Λεωνίδη ο οποίος έχασε στην άρση βαρών των Ολυμπιακών του 2000, την μέρα που ήρθε ο Βαλέριος σπίτι μας) από την άλλη, είναι γάτος, όχι οποιοσδήποτε γάτος, άρχοντας οκτάκιλος γάτος, και όπως όλα τα γατιά, όποτε θέλει αυτός δέχεται χάδια και αγκαλιές, αλλιώς σε ρημάζει στα γδαρσίματα για να τον αφήσεις ήσυχο. Ο Σπάικη από την άλλη, ανέβαινε πάνω μας και καθόταν με τις ώρες και έχωνε το κεφαλάκι του μέσα στις παλάμες μας για να του το χαϊδεύουμε, κάτι που έκανε τα μέλη της οικογένειας να λιώνουν σαν παγωτά από την συγκίνηση.

Αυτή η προσκόλληση του Σπάικη πάνω μας όπως ανακαλύψαμε αργότερα, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Συνοδευόταν επίσης από πλήρη αντικοινωνικότητα όσον αφορούσε τα υπόλοιπα ζώα του σπιτιού, παρ’όλες τις προσπάθειες κυρίως του Λάρρυ να γίνουν φίλοι, γιατί ο Βαλέριος ήταν κλασικά στ’αρχίδια του (δεν πα να είσαι, δεν πα να μην είσαι εδώ, εγώ να τρώω και να κοιμάμαι θέλω).

Σε λιγότερο από μήνα εγώ θα έφευγα για Βουδαπέστη όπου θα ξεκινούσα το 4^ο έτος της ιατρικής. Κατά τη διάρκεια όλου του 3^ου έτους είχα φαγωθεί να πάρω ένα σκυλάκι και ο ερχομός του Σπάικη στο σπίτι μας μου ήρθε γάντι. Αποφάσισα λοιπόν, να τον πάρω μαζί μου στη Βουδαπέστη και να το παίξω για πρώτη φορά «μάνα».

Λίγες μέρες μετά τον ερχομό του στο σπίτι μας, ο Σπάικη έδειξε για πρώτη φορά καθαρά την ψυχοπάθειά του. Τον είχα πάρει μαζί μου στο τότε στέκι μου για να τον χουμίσω στους φίλους και γνωστούς μου. Εφόσον ο Σπάικη είναι τόσο αξιαγάπητο και αγαπησιάρικο (με τους ανθρώπους και μόνο) σκυλί, όλοι πάθανε ταράκουλο και πλακώνονταν για το ποιος θα πρωτοπαίξει μαζί του. Δεν άργησε λοιπόν να τον πιάσει ο διάολος. Άρχισε να δαγκώνει με μανία το πόδι του και να κάνει ένα παρανοϊκό και ατέλειωτο γύρω γύρω όλοι, στη μέση το δαγκωμένο πόδι, και καμία, μα καμία προσπάθειά μου να τον συνεφέρω δεν ήταν αποτελεσματική. Έφτασα να βάλω το χέρι μου ανάμεσα στο στόμα του και στο πόδι του, και αυτός στην προσπάθειά του να μην με δαγκώσει, γύρισε πλευρό και συνέχισε το έργο του δαγκώνοντας το άλλο του πόδι. Το αποτέλεσμα ήταν να ματωθεί ο μαλάκας, αλλά ο σκοπός του (που δεν τον γνωρίζαμε τότε) επετεύχθη: Δεν ξαναφαγώθηκε κανένας να τον πλησιάσει.

Με κυρίευσε το άγχος της «μάνας» και πήρα αμέσως σε κατάσταση υστερίας τηλέφωνο τον κτηνίατρό μας, ο οποίος απολάμβανε το δείπνο του με την οικογένειά του. Ο κτηνίατρος για να με ηρεμήσει μου είπε να βρεθούμε εντός 15 λεπτών στο ιατρείο του. Η αφοσίωση του αυτή με έκανε να θέλω να τον κάνω και προσωπικό μου γιατρό όμως μου το αρνήθηκε ευγενικά και μου σύστησε ένα φίλο του τον οποίο έκρινε καταλληλότερο για την περίπτωσή μου. Από τότε είμαι πιστή ασθενής του Μικελλίδη.

Πίσω στο θέμα μας. Ο κτηνίατρος διέγνωσε ψύλλους. Η αλήθεια ήταν ότι κυκλοφορούσαν 4-5 ψύλλοι στο σώμα του Σπάικη, εύκολα ορατοί μια και το τρίχωμα του είναι σχεδόν ολόασπρο. Είπε πως η φαγούρα από τους ψύλλους του έσπαγε τα νεύρα (τα προφανώς πολύ εύθραυστα του νεύρα) και δάγκωνε το πόδι του για να απαλλαγεί από τη φαγούρα. Εμένα κάτι δε μου κόλλαγε στην όλη εξίσωση, γιατί όσο και εύθραυστα να ήταν τα νεύρα του μωρού, αυτή ήταν πολύ δυσανάλογη αντίδραση σε τόσο μικρή ποσότητα ψύλλων. Εν πάση περιπτώσει, φλομώσαμε τα ζώα του σπιτιού στο ψέκασμα, τους βάλαμε και αντιψυλλικά μενταγιόν, και η ζωή αναμένετω να συνεχιστεί ήσυχα.

Έλα όμως που ακόμα και μετά την πλήρη εξολόθρευση παντός είδους εντόμων, το δάγκωμα παρέμενε δάγκωμα, και η απελπισία μου κορυφωνόταν μια που με το παραμικρό τον έπιανε ο διάολος. Τον πήγα λοιπόν σε ένα κομπογιαννίτη κτηνίατρο στην Βουδαπέστη. Ο οποίος επίσης διέγνωσε ψύλλους. Κομπογιαννίτης λοιπόν, διότι κανένας από τους ψύλλους που διέγνωσε δεν ήταν ορατός. Ανέλαβα λοιπόν την εξακρίβωση της παθολογίας του μωρού μου προσωπικά.

Παρατήρησα πως ο διάολος τον έπιανε κυρίως όταν πάνω από ένα άτομο του την έπεφτε για να παίξει μαζί του, όταν τον χαϊδεύαμε από τη μέση και κάτω, ιδίως στα πισινά πόδια και στην ουρά, όταν κουνούσαμε απότομα τα πόδια μας καθώς καθόμασταν, και όταν προσπαθούσαν να πιάσουν φιλίες μαζί του άλλα ζώα. Δηλαδή, κάθε τρεις και λίγο.

Στην αρχή τον έπαιρνα με το μαλακό, «όχι αγάπη μου, σταμάτα μωρό μου». Αργότερα με έπιανε κι εμένα ο διάολος, «σκάσε μαλακισμένο, άη και στο διάολο, μου τα’χεις πρήξει πια!». Και μετά πιάσαν οι βροχές. Ετοιμαζόμαστε για βόλτα, πιάνω την ομπρέλα, και ο Σπάικη γίνεται ένα με το πάτωμα. Ο τρόμος του ήταν τόσο έντονος που αρνιότανε να βγει βόλτα εφόσον κρατούσα την ομπρέλα. Άφηνα κάτω την ομπρέλα, πετιόταν πάνω από τη χαρά του. Την ξανάπιανα, παρ’τον πάλι κάτω. Την πρώτη φορά βγήκαμε χωρίς κάλυψη και γίναμε και οι δύο μούσκεμα. Επιστρέφοντας σπίτι πιάνω τη σκούπα και την ανεμίζω μπροστά του. Βάζει την ουρά στα σκέλια και εξαφανίζεται τρομοκρατημένος. Είχα προσέξει και προηγουμένως πως όποτε σκούπιζα αυτός αποχωρούσε στα ενδότερα, όμως νόμιζα πως το έκανε από ευσυνειδησία για να μου αδειάσει τη γωνιά. Τελικά ο σκύλος μου δεν ήταν τόσο εξελιγμένος, ήταν απλώς τρομοκρατημένος.

Με τη βοήθεια κάποιων φίλων φοιτητών κτηνιατρικής υποθέσαμε πως ο Σπάικη είχε φάει περισσότερο ξύλο κι από τους αιχμάλωτους Βιετκόνγκ. Έτσι εδέησα να τον πάρω στην κτηνιατρική σχολή για να τον δει εκεί κτηνίατρος, ο οποίος μετά που γέλασε κοροϊδευτικά με την τριπλή (μέχρι τότε) διάγνωση ψύλλων, μας παρέπεμψε σε ψυχολόγο σκύλων. Ο ψυχολόγος διέγνωσε έντονο μετατραυματικό σύνδρομο λόγω έντονης βίας από παλουκωτά αντικείμενα, καθώς και ακατάπαυστο τράβηγμα και ίσως κρέμασμα από την ουρά. Ο λόγος που δαγκώνει το πόδι του είναι διότι δεν πρόκειται ποτέ να επιτεθεί σε άλλο ζωντανό, και αυτός είναι ο τρόπος που αμύνεται, με το να κάνει τους υπόλοιπους να κλάνουν μέντες στην φαινομενικά παρανοϊκή και «επιθετική» του συμπεριφορά.

Πέρασα την μέρα της διάγνωσης πλαντάζοντας στο κλάμα και έχοντας τον να μου γλύφει τα δάκρυα παρηγορώντας με. Του υποσχέθηκα πως θα ξεπεράσουμε αυτή του την μαλάκυνση μαζί, «με πολλή υπομονή και αγάπη, και χωρίς να παραβαίνουμε τα όρια της σχέσης ανθρώπου-σκύλου», όπως μας συμβούλεψε ο ψυχολογοκτηνίατρος.

Έπεσε σύρμα στην Κύπρο και ο Πάτερ Φαμίλιας έσπευσε να ανακαλύψει τον προηγούμενό του ιδιοκτήτη (αυτόν των τριών εβδομάδων που βίωσε την ψυχοπάθεια, φρίκαρε και τον έφτυσε σε χρόνο ντε τε λέγοντας σε μας πως είχε πολλή δουλειά), με την ελπίδα να μας παραπέμψει στο πρώτο σπίτι που «φιλοξένησε» τον Σπάικη, με σκοπό να καταστρώσουμε σχέδιο τιμωρίας των βασανιστών του σκύλου μας. Η προσπάθεια έπεσε στο κενό μια που ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε μετακομίσει και κανείς δεν γνώριζε προς τα πού είχε πάει. Κρίμα γιατί είχα την μολότοφ έτοιμη και πήγε χαμένη.

Μια μέρα λοιπόν, κανένα μήνα μετά την τελική διάγνωση, επισκεφτήκαμε με τον Σπάικη κάτι φίλους, και μαζί παρακολουθήσαμε τις κυπριακές ειδήσεις. Ως γνωστό είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις το κεντρικό δελτίο ειδήσεων χωρίς να σε πιάσει ο διάολος. Πέφτει λοιπόν μια είδηση η οποία με κάνει έξω φρενών, απ’όσο θυμάμαι μιας οικογένειας με παιδί με καρκίνο που έπρεπε να μεταβεί στο εξωτερικό για θεραπευτική επέμβαση, της οποίας μετάβασης οι διαδικασίες καθυστερούσαν για μήνες λόγω γραφειοκρατίας. Αρχίζω λοιπόν να βγαίνω εκτός εαυτού και να καταριέμαι θεούς και δαίμονες. Προς ένδειξη συμπαράστασης αρχίζει και ο Σπάικη να δαγκώνει με μανία το πόδι του, κι εγώ να του λέω «Πε τους τα ρε Σπάικη!! Πε τους τα γαμώτο!».

Ο Σπάικη μετονομάστηκε σε Σάικη (Psychy) από το Psycho, και εγώ σε Σαϊκία (Psychia). Δύο χρόνια αργότερα το βρήκα πολύ ταιριαστό στην περίπτωση του μπλογκοψευδωνύμου μου, μια που όλως τυχαίως επέλεξα να ακολουθήσω ψυχιατρική ειδικότητα μετά το πέρας των σπουδών μου στην ιατρική.

Ο Σπάικη σήμερα είναι πολύ καλύτερα και μένει με την οικογένειά μου στην Κύπρο, γιατί το κλίμα της Σουηδίας δεν ενδείκνυται για ένα λεπτεπίλεπτο σκυλάκι σαν τα μούτρα του. Έχει λάβει άπειρη αγάπη και φροντίδα (και άλλη τόση προσπάθεια να αποφύγουμε το κακομάθημα) από όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, καθώς και από τον Άρη, ο οποίος τον φιλοξένησε για έναν ολόκληρο χρόνο όταν ήμασταν μαζί, όταν εγώ κωλυόμουν να τον έχω στην Βουδαπέστη λόγω υπερβολικού φόρτου ακαδημαϊκής εργασίας, και όταν ήταν αδύνατη η συνύπαρξη του με τον Λάρρυ στο σπίτι της οικογένειας. Όταν όλοι μας πενθούσαμε τον χαμό του πρώτου μας σκύλου, του Λάρρυ, ο Σπάικη έστησε πάρτι τρικούβερτο μια που τώρα πια δεν θα ανταγωνιζόταν με άλλο σκύλο για την αγάπη μας. Οι κρίσεις του από πολλαπλές ημερησίως έχουν περιοριστεί στο μια κάθε αγίου πούτσου, συνήθως όταν για οποιονδήποτε λόγο νιώσει να απειλείται ή να του σπάνε τα νεύρα, πχ, όταν ο Βαλέριος τον σπρώχνει καθώς τρώει για να του φάει το φαϊ. Ο Βαλέριος φυσικά στ’αρχίδια του, τρώει τον άμπακο καθώς γελάνε τα μουστάκια του. Μου λείπει τόσο πολύ η σκατόφατσα…!

(Στη φώτο ποζάρει νωπός καθώς περιμένει να στεγνώσει στον καλοκαιρινό ήλιο για να τον ξαναβάλουμε μες το σπίτι.)

Άρχοντας Βαλέριος

(Ο Βαλέριος απολαμβάνει την ζωή χωρίς τον Σπάικη μες το σπίτι.)

(Ο Βαλέριος τρώει – κάτι πρωτότυπο)

(Λάρρυ – we miss you)

(Δυστυχώς δεν έχω καλύτερες τους φωτογραφίες γιατί ο external disc μου που τις περιέχει όλες τα έχει παίξει και δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα μου να ανοίξει.)