Welcome the Chestnuts

Την περασμένη Πέμπη, μας επισκεύθηκε στο ψυχιατρείο ο Τομής Ττου, παρέα με τον υπουργό Υγείας. Τίποτα δεν έχω εναντίον του υπουργού, ίσια – ίσια τον θεωρώ ίσως τον καλύτερο υπουργό υγείας που είχε (ποτέ) η Κύπρος.

 

Πληροφοριακά να πω πως ο Αρχιεπίσκοπος μας είναι ένα ντερέκι δίμετρο, απορώ τι τους χρειάζεται τους μπόντιγκαρντς.

Τους υποδεχτήκαμε μαζικά στον θάλαμο 37, όπου έκανε κάποιες σύντομες δηλώσεις ο διευθυντής, κάποιες σύντομες δηλώσεις ο Αρχιεπίσκοπος και κάποιες ακόμα πιο σύντομες δηλώσεις ο υπουργός. Ακολουθήσαν κάποιες σύντομες εκκλήσεις από μια εθελόντρια και έναν τρόφιμο, και μετά μία σύντομη ευλογία της Βασιλόπιτας (για την οποία ακολούθησαν πολλά ανέκδοτα την ίδια μέρα). Γενικά ήταν μια σύντομη συνεύρεση και τονίζω τόσο πολύ το σύντομη, γιατί ήταν πολύ σημαντικό για μένα να μην τον τρώω στην μάπα για πολύ ώρα.

Ακολούθως εφατσιήσαν γυρό σε όλους τους θαλάμους, είπαν καλημέρα και καλές γιορτές, δόθηκαν χέρια για ττόκκα, φιλήθηκε χέρι για ευλογία, και αναχώρησαν.

Επειδή προτίθεμαι να μπινελικώσω, να αναφέρω εξ’αρχής πως άκουσα από σίγουρη πηγή, πως ο Ττόμης στην Πάφο, πάντοτε βοηθούσε σε οποιαδήποτε προβλήματα μπορεί να είχε η ψυχιατρική πτέρυγα. Αυτό, υπέρ του. Τα υπόλοιπα, (σ)κατά του.

Κρατάω δύο από τις παπαριές του Ττόμη που με εντυπωσίασαν. Και μια τρίτη λιγότερο εντυπωσιακή:

1. «Επισκεφτήκαμε προηγουμένως και το γενικό νοσοκομείο και όπως πάντα, διαπιστώσαμε πως όλα λειτουργούνε άψογα.»

Πρώτον, πως μπορείς να διαπιστώσεις κάτι τέτοιο όταν επισκέπτεσαι ένα χώρο για μισή-μια ώρα (λέω τώρα εγώ, μπορεί να ήταν λίγο περισσότερη, μπορεί και λίγο λιγότερη.); Είναι απίστευτο το πως πετάσσουν τούτοι ούλλοι οι ψηλά ιστάμενοι κουβέντες τέτοιου βεληνεκούς μπροστά σε ανθρώπους που ξέρουν πως στα σίγουρα θα τις αμφισβητήσουν (λόγω του ότι ζούνε στην Κύπρο), χωρίς φόβο και πάθος.

Θα μου πεις, Αρχιεπίσκοπος τυγχάνει, ό,τι θέλει κάμνει (και πριν να ‘εκλεγεί’, πάλε ότι έθελεν έκαμνεν – έshει το τούτο το χαρακτηριστικό – γι’αυτό άλλωστε ‘εκλέγηκε’).

Δεύτερον, που ζει; Μέχρι και λίγες μέρες πριν, απεργούσαν οι ωρομίσθιοι και δημιουργόταν καθημερινή συμφόρηση και δυσφορία (πρώτος παράγοντας που αποδεικνύει πως τα πράγματα δεν λειτουργούν άψογα – το ‘όπως πάντα’ το αφήνω γιατί δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το κείμενο). Υπάρχει και το εξής δεδομένο, διασταυρωμένο από το προσωπικό και τους ασθενείς (που δικαιούνται να έχουν άποψη ως προς την λειτουργία) χίλιες φορές: Η αρχιτεκτονική του νοσοκομείου καθιστά αδύνατη την άψογη του λειτουργία. Διότι ώσπου να πάει που τα μούνναρα στα πούτταρα, ο ασθενής απεβίωσε.

Πάμε πάρα κάτω:

2. «Η Κύπρος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Μάλλον αυτές έχουν να ζηλέψουν από τα συστήματα της Κύπρου.»

Ντιsh, μπόϊνγκ!

Λοιπόν, παραδέχομαι πως δεν είμαι σίγουρη αν μιλούσε για τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας συγκεκριμένα, ή αν μιλούσε γενικά για το σύστημα υγείας – διότι ξέρεις πως μιλά, άρα επιφυλάσσομαι. Πάντως εμένα μου φάνηκε πως η δήλωσή του ήταν γενική.

Γιατί αλλάζει το πράμα; Επειδή όντως τα ψυχιατρεία του εξωτερικού, ως επί το πλείστο, είναι πολύ χειρότερα από αυτό της Κύπρου. Δεν μιλάω για την κοινωνική ευημερία για τους ασθενείς με εγκεφαλικές δυσλειτουργίες, γιατί στην Κύπρο είναι όντως πολύ πιο βελτιωμένα τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν, μα πολύ μακριά από το που θα έπρεπε να είναι. Αλλά ας μην συγκρίνω τώρα.

Πίσω στο θέμα μας. Επειδή τέλος πάντων εγώ το εξέλαβα ως γενικό σχόλιο στο θέμα του συστήματος υγείας, δεν έχω τίποτα περισσότερο να πω πέραν από ‘ντιsh, μπόϊνγκ’ και ‘μας κούφανες και πάλι’.

Και το κλασικό:

3. «Εύχομαι η νέα χρονιά να μας βρει όλους υγιείς και αγαπημένους, και φυσικά το καλύτερο για την πατρίδα μας, να αποχωρίσουν τα Τουρκικά στρατεύματα και οι έποικοι, και να αφήσουν τούτον τον λαό, να αγιάσει.»

Επειδή εν τούτα που κρατούν τον Κυπριακό λαό που την αγιοσύνη.

Τα είδα όλα. Τώρα μπορώ να φύγω. Επόμενη μετάδοση από Βουδαπέστη.
Σε καλό να μας μπει (ο νέος χρόνος)!