Φοβού την Άρρωστη

Πιο κάτω βλέπετε ένα διαμέρισμα με δύο σετ επίπλων, ένα παλιό της όχι-για-πολύ-ακόμα πρωτοενοικιάστριάς του, και ένα καινούριο της σύντομα πρωτοενοικιάστριας υποφαινόμενης.

 

 

 

 

 

 

 

 

You get see the picture.

 

Μαζί με τα έπιπλα x2 και την έλλειψη φαντασίας για διαμόρφωση χώρου αποθήκευσης των παλιών και στησίματος των καινούριων, μέσα στο διαμέρισμα είμαι εγώ, η αρρώστια μου, τα χάπια μου, τζαι μια πιτόμουγια [= αλογόμυγα]. Λέω τώρα που μαζευτήκαμε τόσοι να μετακομίσω γιατί δε χωράμε!

 

Πήρα αναρρωτική από σήμερα που λες, για κάτι που άρχισε πριν περίπου 10 μέρες, όταν στον ύπνο μου ένιωσα πως είχα καταπιεί κάκτο (ευγενική χορηγία της Πράκτωρ – όχι ο κάκτος, η ατάκα). Μετά ξύπνησα και ο κάκτος ήταν ακόμα εκεί. Άρα δεν ήταν όνειρο. Η πραγματικότητα διαιωνίστηκε και πλέον μετατράπηκε σε έντονο βήχα με πόνο στο στήθος, ακροαστικά τύπου σειρήνας πολέμου και άδειασμα recycle bin, άπλετα πράσινα φλέγματα, ασορτί μύξες και μπόνους πυρετούλη (όταν ο πυρετός δεν ξεπερνά τους 38 βαθμούς, είναι αυτόματα χαριτωμένος και λαμβάνει υποκοριστική μεταχείριση). Χέστηκα πάνω μου μην κυλήσει περισσότερο και μετατραπεί σε κάτι ανάλογο αυτού, οπότε κλείνομαι σπίτι και κάνω κουράγιο.

 

Κάθομαι λοιπόν στον υπολογιστή σε μια γωνιά που έσκαψα στο σπίτι, και φροντίζω η ματιά μου να παραμένει συγκεντρωμένη στην οθόνη (σας ευχαριστώ ταλαντούχοι μπλόγκερς!), έτσι ώστε να αποφεύγω να αντικρίζω το χάος και την ανάγκη διαρρύθμισης αυτού, όταν σε μια στιγμή ένα εκκωφαντικό *μπζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ* διαταράσσει την νιρβάνα. Σε τρία δευτερόλεπτα σταματά. Κοιτάω γύρω γύρω όσο μου επιτρέπει το περιορισμένο από τις κούτες οπτικό πεδίο μα δεν βλέπω τον παραβάτη. Βάζω ένα ερωτηματικό ως προς το μέγεθος του, μια που στην Παγοχώρα ακόμα τζαι οι μιτσιές μουγιούες εν πουλλαόφωνες [μετάφραση κανείς?]. Συνεχίζω ακάθεκτη την αποφυγή της πραγματικότητας, όταν *μπζζζζζζζζζζζζζζ*. “Πού’ν’τη?” Την ακούω μα δεν την βλέπω.

 

Αυτό το κρυφτούλι κράτησε για τρία ακόμα εξίσου εκκωφαντικά *μπζζζζζζζζζζζζζζ* οπότε και εμφανίστηκε το μαύρο φτερωτό τέρας. Ήρθε και έκατσε στην κορυφή της οθόνης του λάπτοπ, έτριψε τα μπροστινά της πόδια και με κοίταξε με τα πράσινα της μάτια, στα μάτια. Μετέφρασα το τελευταίο της *μπζζζζζζζζζζζζ* ως, “Γεια σου κοριτσάκι. Θέλεις να γίνουμε φίλες?”. “ΟΧΙ!!!” της απάντησα, “είναι καλυμμένες όλες οι θέσεις από τους υφιστάμενους μου φίλους. Και τώρα ούστ, έξω από δω, εξάποδο Εξαπωδώ!”.  Και με μια κίνηση του χεριού σαν τεράστια φάπα, την παρότρυνα να ακολουθήσει τη διαδρομή που οδηγεί στο ανοιχτό παράθυρο, απ’όπου προφανώς μπήκε, οπότε ξέρει τον δρόμο.

 

Αρνούμενη να συνεργαστεί, συνέχισε να παρενοχλεί την νιρβάνα μου ώσπου την έχασα τελείως (την νιρβάνα). Ρε τι “δε θέλω να γίνω μυγοσκοτώστρα”, τι “θα με αναγκάσεις να μυγοκτονήσω” της αμόλησα, ατού αυτή, κρυβόταν πίσω από τις κούτες και μετά εμφανιζόταν και με πολιορκούσε. Ώσπου σε μια στιγμή, με άγγιξε. Μία σιχαμερή ανατριχίλα ξεκίνησε από το σβέρκο, κατέβηκε τη σπονδυλική μου στήλη και τύλιξε το κορμί μου. Ως εδώ και μη παρέκει!

 

Στ’άρματα, στ’αρματα, εμπρός στον Αγώνα!

 

Πήρα την κόκκινη πετσέτα της κουζίνας και σήμανα πόλεμο. Όσο στρατηγικά και μεθοδικά και να δρούσα, η μύγα που μου’λαχε ήταν πρωταθλήτρια ενόργανης και ξέφευγε σαν χέλι. Ώσπου σε μια στιγμή, έτσι όπως ήμουν σκυμμένη προσπαθώντας να την πετύχω κάτω από το τραπέζι, σκεπτόμενη πως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψω τ’άρματα και να το γυρίσω στον χημικό πόλεμο, νιώθω το βηχικό μου αντανακλαστικό να ενεργοποιείται, και αυτόματα βάζω το χέρι που δεν κρατούσε την πετσέτα μπροστά στο στόμα μου για να αποτρέψω την ριπή μικροβίων. Στα πρώτα δύο *κκκκουχχου-κκκκκουχχου* την απέτρεψα, μα μετά άναψε πάνω από το κεφάλι μου η λάμπα του Κύρου που δανείστηκα προσωρινά.

 

Ο ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΞΕΚΙΝΑΑΑΑ!! ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

 

Και παίρνω αέρα (βαθιά αναπνοή) και την αρχίζω στον βήχα. Όπου πήγαινε την ακολουθούσα και της έβηχα. Επίσης της έκανα το τεστ εν ονόματι find the original statements: “Θα σου βήξω εγώ!” “Πίσω μωρή και σ’έβηξα!” “Πάρτα μωρή από την άρρωστη!”. Στο τέλος πόνεσε το στέρνο μου και έκανα ανακωχή σηκώνοντας την κόκκινη πετσέτα γιατί δεν έχω άσπρη.

 

Καθώς καθόμουνα και προσπαθούσα να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να ανάψει τσιγάρο για να γιορτάσει την ευφυέστατη ιδέα του, σκεφτόμουνα πως κρίνοντας από την ταχύτητα με την οποία θα τα τινάξει η πρασινομάτα, θα έχω μία ένδειξη του πόσο δυνατό είναι το παράσιτο που την έλουσα μέσω των αεροπορικών μου σταγονιδίων. Όλως παραδόξως από κείνη την ώρα ο παραβάτης δεν με ξαναενόχλησε. Ελπίζω να συνετίστηκε και να έφυγε, γιατί αν βρίσκεται ψόφια πίσω από καμιά κούτα, την πνευμονία δεν την γλυτώνω!

 

ΥΓ. Πάντως, δεν έχεις να πεις, ξεπέρασα τον εαυτό μου!