To Be or Not to Be?

“Όλοι θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, αλλά κανείς δε θέλει να πεθάνει“.

Χάρρυ Κλυν

 

Τι γίνεται όμως όταν όντως κάποιος θέλει να πεθάνει? Σε αυτήν την περίπτωση δεν τον ενδιαφέρει ούτε η κόλαση ούτε ο παράδεισος. Χέστηκε (μετά συγχωρήσεως). Ένας φίλος παράτησε την παιδοψύ (συντομογραφία της ψυχιατρικής για παιδιά και εφήβους) γιατί, “Γινόμαστε γιατροί για να βοηθούμε εκείνους που δεν θέλουν να πεθάνουν. Είναι παράλογο να προσπαθείς να μεταπείσεις αυτόν που θέλει να πεθάνει”.

 

Στην πραγματικότητα και οι δύο σώσιμο θέλουν. Είτε το ξέρουν είτε όχι.

 

(Κυπριοελληνικό λεξικό στο τέλος)

 

Ως ψυχίατρος δουλεύεις σε τρία επίπεδα:

1. Φαρμακοθεραπεία

2. Στηρικτική θεραπεία

3. Προσωπική παρότρυνση

 

Ένας πνευματικά υγιής άνθρωπος, κατά τα λόγια του Μέγα Δόκτορα Μικελλίδη (που λέει τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – άη και γαμήσου) ανεξαρτήτου ηλικίας, ξυπνάει το πρωί και νιώθει πως θα ζήσει για πάντα. Δεν κάθεται να σκέφτεται πως μια μέρα θα’ρθει να τον πάρει ο Χάρος (μεγάλη η Χάρη του) ή ακόμα χειρότερα, να κάθεται να επεξεργάζεται τρόπους για να’ρθει ο Χάρος (φιλαράκι πλέον – για την υποφαινόμενη χαλλόου) να τον πάρει μιαν ώρα γρηγορότερα.

 

Ως (πρακτικός) (μοντέρνος) ψυχίατρος στην Παγοχώρα, αυτό που κάνεις (σχεδόν) κάθε φορά που συναντάς έναν ασθενή, είναι να κρίνεις την αυτοκτονικότητά του. Βασικά ρωτάς: “Σκέφτεσαι καθόλου τον θάνατο?” –> Θετική απάντηση –> Νιώθεις ότι θέλεις να πεθάνεις? –> Θετική απάντηση –> Πόσες φορές την εβδομάδα νιώθεις έτσι? –> (Χάρη συζήτησης) Καθημερινά –> Έχεις κάποιο πλάνο για το πως θα επιχειρήσεις κάτι τέτοιο? –> Θετική απάντηση –> Πώς? –> Θα πηδήξω μπροστά από ένα τρένο με απώτερο σκοπό να γίνω χαλκομανία και να με μαζεύουν με το κουταλάκι. Εναλλακτικά στην Κύπρο που δεν έχουμε σιδηρόδρομο: Θα παιχτώ με τον σσιηπέττο/με το G3 (αν είναι αρσενικό), θα πιω μιαν φάουσα χάπια/θα κόψω τις φλέβες μου (αν είναι θηλυκό), θα κρεμαστώ/θα ππηθήσω που τον 4ο (αν είναι γιούνισεξ).

 

Βασικά ως επαγγελματίας, τα λαμπούθκια σου άφτουν που την ώρα που λαμβάνεις θετική απάντηση στο αν θέλει το πλάσμα που έσιεις απέναντι σου να πεθάνει. Αναλόγως του πως τον κόφκεις (αν το εννοεί πραγματικά, αν εν αντίδραση σε μιαν κρίση που περνά, ή αν εν μέθοδος αναζήτησης προσοχής), βάλλεις τον μέσα (θέλει εν θέλει – ο νόμος είναι στα χέρια σου – συνήθως θέλει), τζαι ακολούθως κολλάς του τζαι έναν βαθμό παρακολούθησης. Ο 1ος βαθμός σημαίνει πως κάποιος τον ελέγχει κάθε 15 λεπτά, τζαι ο 2ος βαθμός σημαίνει πως εν απολαμβάνει ούτε το σιέσιμο με την ησυχία του. Ακολούθως κοττάς του μιαν φάουσα φάρμακα διότι για να φτάσει σε σημείο αυτοκτονικότητας που να του

επιβάλλεται νοσηλεία, συνήθως σημαίνει πως ούτε τζοιμάται καλά, ούτε τρώει καλά, ούτε ηρεμεί ποττέ, τζαι συχνά πυκνά έσιει τζαι παρέαν ανεπιθύμητη που του μιλά ή/και που την βλέπει ή/και που την νιώθει.  Οπότε πρέπει να αρκέψει να ζει στην πραγματικότητα για να μπορέσει κανεις να δουλέψει μαζί του πάνω στους παράγοντες που επροκαλέσαν ούλλα τούτα τα συμπτώματα.

 

ΜΕΝ ΜΟΥ ΜΑΣΙΕΣAI ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΠΙΑ.

 

Πριν θυμώσω να σου εξηγήσω γιατί εν πρέπει να μάσιεσαι ΠΟΤΤΕ για τα χάπια. Το λοιπόοοοοοοοοοον……….. όπως ένας διαβητικός χρειάζεται την εξωγενή ινσουλίνη του για να ζήσει μιαν νορμάλ ζωή χωρίς να κορτώσει νούρον εντός μερικών 24ωρων, έτσι και ο πνευματικά διαταραγμένος χρειάζεται τα χαππούθκια του για να του ρυθμίσουν την ισορροπία των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου του, που είτε γενετικά είτε επίκτητα δυσλειτουργούν (αυτή είναι η δική του παθολογία), για να μεν κορτώσει νούρον εντώς μερικών 24ωρων με “δική του” πρωτοβουλία. Ο λόγος που αντιδράτε οι περισσότεροι με τα ψυχοφάρμακα είναι διότι οι νευροδιαβιβαστές έννεν τόσο εύκολο να γίνουν αντιληπτοί όσον η ινσουλίνη, διότι η λειτουργία τους είναι πολύ πιο πολύπλοκη. Επίσης να προσθέσω πως είσαστε στον κόσμο σας, διότι αν εξέρατε πόσο περίπλοκη είναι η λειτουργία της ινσουλίνης στην πραγματικότητα θα έφεφκεν η κουρούκλα σας. Επίσης παίζει και το αντίθετο.  Το κόλλημα δηλαδή που έχουμεν οι Μεσογειακοί με την αντιβίωση. Μια απλή ίωση δεν χρειάζεται αντιβίωση. Χρειάζεται τον χρόνο της να περάσει. Μια αμυγδαλίτιδα όμως (βακτήριο) χρειάζεται. Ένιγουεϊ. Το ππόιντ είναι πως ένας γιατρός που ξέρει την δουλειά του, πάντα ζυγίζει τα υπέρ με τα κατά της φαρμακοθεραπείας, τζαι τζείνο που βαρεί παραπάνω, κερδίζει. As simple as that. Τζείνος ξέρει καλλύτερα. Έφαεν τα νιάτα του να μάθει. Γι’αυτό μπορεί τζαι συνταγογραφεί. End of discussion.

 

Κατά τη διάρκεια που η φαρμακοθεραπεία κάμνει την δουλειά των πρώτων 6 μηνών ψυχοθεραπείας σε μερικές μόνο μέρες/βδομάδες (με πολύ πιο σίγουρα αποτελέσματα), διάς του πλασμάτου τζαι την ψυχολογική στήριξη που χρειάζεται, βοηθάς τον βάση των ενδιαφέροντων που έχει (ή είχε κάποτε), παρακινείς τον δηλαδή να έβρει έναν εναλλακτικό τρόπο να αντιμετωπίζει την δυσλειτουργία του. Την ίδια ώρα δουλεύεις με τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Πιάννεις τους ούλλους δηλαδή κκούλλου μάκκα, τζαι εκπαιδεύκεις τους ώσπου να έβρουν τον καλλύτερο τρόπο να συνεργάζονται ώστε να επωφελούνται ούλλοι. Τούτο το μέρος στην Παγοχώρα, κάμνουν το μακροχρόνια είτε ψυχολόγοι, είτε κοινωνικοί λειτουργοί. Επίσης οι ίδιοι δουλεύκουν με τον ασθενή σε προσωπικό επίπεδο. Αν εν κάτι που βαρεί παραπάνω κοινωνικά αναλαμβάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί, αν εν κάτι που βαρεί παραπάνω ψυχολογικά, αναλαμβάνουν οι ψυχολόγοι, ενώ ο γιατρός παρακολουθεί τον ασθενή κάπως πιο αραιά για να κρίνει κατά πόσον χρειάζεται να λλιάνει, να πολλύνει ή να κόψει τα χαππούθκια του ασθενή.

 

Όσον πιο μιτσής εν ο ασθενής, τόσο πιο μεγάλη πιθανότητα έσιεις να του τανίσεις να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Η πρόγνωση δηλαδή στους νέους ασθενείς, είναι καλύτερη. (Σε κάποιες περιπτώσεις χρόνιων νοσημάτων, όπως η μανιοκατάθλιψη και η σχιζοφρένεια, ισχύει το αντίθετο.) Επειδή όμως η ψυχιατρική ασχολείται με τον εγκέφαλο, ένα μέρος του πλασμάτου που πολλά συχνά αντιδρά αλλοπρόσαλλα διότι εν περίπλοκο, κάποιες φορές εν υπάρχει μαγική φαρμακοθεραπευτική λύση (οπότε πρέπει να δοκιμάσεις διάφορες), συν του ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο είναι να έβρεις την κοινωνική λύση (μια που το κοινωνικό περιβάλλον παίζει να εν πιο παιγμένο που τον ίδιο τον ασθενή, και ότι στα σχολεία μας δεν έχει μπει σε εφαρμογή μια αποτελεσματικά επαγγελματική παρακολούθηση και στήρηξη των μαθητών).

 

 Συν της άλλης, στην Κύπρο δεν υπάρχει κλειστός θάλαμος παιδοψυχιατρικών περιπτώσεων, και δεν παύω να αναρωτιέμαι, πως σκατά τα φκάλλουν πέρα ούλλα τούτα τα μωρά?

 

Σκέφτομαι να το γυρίσω στα ψυχιατρικά. Έχουν άκσιον τζαι περνούν μου. (Κάποια.)

 

Λεξικό

Κοττώ (ρήμα): Δίνω

Φάουσα, η: κυρ. καρκίνος, μτφ.μια φάουσα: ένας τόνος

Μάχουμαι, μάσιεσαι (ρήμα): Πηλατεύω

Κορτώνω νούρο: κυρ.  σηκώνω την ουρά, μτφ. πεθαίνω

Φέφκει η κουρούκλα μου: μτφ. χάνω τον κόσμο

Κκούλλου μάκκα: (αραβικά) όλοι μαζί/ανακατεμένοι

Τανώ (ρήμα): βοηθώ

Παιγμένος, 0: αυτός που τα’παιξε