Οικογενειακές Στιγμές: Γιορτή της Μάνας

Έχω να μιλήσω με τους δικούς μου 5 μέρες. Η επικοινωνία μας γίνεται ως επί το πλείστο μέσο ες εμ ες και σκάιπ: Δηλαδή, στέλνουμε ες εμ ες και ρωτάμε “Skype?”, και ακολούθως  ή κουβεντιάζουμε ή κλείνουμε κάποια μελλοντική ώρα στην ατζέντα μας.

 

Εχτές, την τέταρτη μέρα της απόλυτης σιγής, Σάββατο, δουλειές εν είχαμε, εγύρεψα τους που το πρωί για να μιλήσουμε, να δω τι κάμνουν, αν εν καλά. Οπότε στέλνω στον πατέρα μου που έχει σαφώς καλύτερη σχέση με το κινητό του από την μάνα μου το κλασσικό: “Skype?”. Περνούν πέντε λεπτά, τίποτε. Περνά μια ώρα, τίποτε. Περνούν τρεις, πάλε τίποτε. Περνούν 8, ούτε φωνή ούτε ακρόαση (να’ναι καλά η τηλεόραση). Οπότε του στέλνω εκ νέου μήνυμα, “Ρε πατέρα, εν επίτηδες που με γράφεις, οξά κατά λάθος?”. Αν σου απάντησεν εσένα, απάντησεν μου τζαι μένα. Αν πάλε σου απάντησεν εσένα τζαι όι εμένα, θα του σηίσω την κκελλέν του (γιατί έτσι διεκδικώ τους άντρες της ζωής μου, τα ειρηνικά μέσα είναι αναποτελεσματικά γιατί δεν προκαλούν φόβο).

 

Άρκεψα τζαι ετριβιτζιάζουμουν. Είχαν συμπληρωθεί αισίως 12 ώρες από το πρώτο μου μήνυμα, και απάντηση καμία. Οπότε άρκεψα τα τηλέφωνα. Πρώτα έπιασα σπίτι. Καμία απάντηση. Έσιει χάζιν λαλώ, να έπαθεν κανένας τους τίποτε τζαι να μεν επικοινωνούν για να μεν με αγχώσουν. Πιάνω στο κινητό του τζυρού μου. Χτυπά. Έσιει χάζιν να έπαθεν κανένας τους τίποτε πιο σοβαρό τζαι να μεν επικοινωνούν διότι ΔΕΝ ΙΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΟΥΝ ΤΑ ΚΑΚΑ ΜΑΝΤΑΤΑ! Η κλίση μου προωθείται στο προσωπικό φωνοκιβώτιο του συνδρομητή που εκάλεσα. Εγώ σε άψυχα κατασκευάσματα δεν μιλώ. Κλείω το. Απαναγία μου λαλείς να εν στο νοσοκομείο τωρά τζαι γι’αυτόν εν απαντούν?? Πιάνω στο κινητό της μάνας μου τζαι ξέρω πως τωρά εσώθηκα (ήταν άκρως ειρωνικόν τούτο). Χτυπά. Απαναγία μου λαλείς να έπαθεν τίποτε ο αρφός μου? Λαλείς να εττούμπαρεν?? ΑΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΤΖΑΙ ΑΝ ΕΠΑΘΕΝ ΤΙΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ! (Ψιθυριστά) Απαναγία μου… λαλείς να εσκοτώθηκεν? Μπρρρρρ!!!! Σούζουμαι που την θέση μου, φακκώ του τραπεζιού, ακκάνω γλώσσες, τρέχουν γιαίματα, φτύνω τα στον κόρφο μου, ενώ ταυτόχρονα η κλίση μου προωθείται στο προσωπικό φωνοκιβώτιο της μάνας μου. Τζαι να εμίλουν σε άψυχα κατασκευάσματα, το συγκεκριμένο θα ήταν το τελευταίο στο οποίο θα απεύθυνα τον λόγο! ΓΑΜΩΤΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΟΥΝ????  Λαλείς να έπαθεν κανένα καρδιακό ο παπάς μου? Αμάναμου θα τον σκοτώσω που έτρωεν τα λουκάνικα τζαι τα χαλλούμια τζαι τες μπύρες το πάσχα σάννα τζαι ήταν να λείψουν!! Αμάναμου τζαι είμαι καλή για λλόου του!!

(Παραδόξως για την υγεία της μάνας μου δεν αγχώθηκα ούτε στιγμή. Αλόπως διότι έχει τους λιγότερους παράγοντες ρίσκου. Είμαι λογικός άνθρωπος εγώ.)

 

Πιάνω στο κινητό του αρφού μου. Απαντά μου μισοτζοιμισμένα.

– Ναι..?

– ΟΥΛΑΝ! (Μπατόρ)

– Έλα…

– ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ????

– Ναι ρε, καλά είμαι. Εσύ?

– Εν εττούμπαρες?

– Μα σαν τζοιμούμαι?

– ΕΠΟΤΖΟΙΜΗΘΗΚΕΣ ΣΑΝ ΟΔΗΓΑΣ??

– ΤΙ?????

– Που είσαι?

– Μέσα! Τζαι τζοιμούμαι γιατί δαμέ εν 11+ η ώρα τζαι το πρωί έσιει εγερτήριο! Τζαι όι, εν οδηγώ σαν τζοιμούμαι!

– Χα! Μπράβο άγγελε μου!

– Ευχαριστώ… (???)

– Με τους γονείς μας εμίλησες σήμερα?

– Ναι… πριν κανένα 3ωρο.

– ΕΝ ΚΑΛΑ??

– Ναι ρε. Τι να επάθαν?

– Ξέρω γω?? Καρδιακό επεισόδιο!!

– Γιατί να πάθουν καρδιακό επεισόδιο??

– Επειδή εν μου απαντούν έσιει ούλλη μέρα τζαι μπορεί να εν στο νοσοκομείο!

– Όι ήταν σπίτι όταν εμιλήσαμε.

– Α, οκέι. Δηλαδή απλώς γράφουν με.

– Ναι, μάλλον.

– Οκέι αγάπη μου, go back to sleep.

– Καληνύχτα. Τζαι μεν ξιάσεις τα χάπια σου!

 

Οπότε ηρέμησα (και μάλιστα χωρίς τα χάπια μου) και έκατσα να δω stand-up comedy.

 

Σήμερα ξυπνώ τζαι βρίσκω μήνυμα που τον πατέρα μου, “Πούλλα μου πάρε τηλ μόλις ξυπνήσεις”.  Κοιτάζω στο Skype, δεν είναι μέσα. Πιάνω σπίτι, καμία απάντηση. Πιάνω στο κινητό του παπά μου, καμία απάντηση. Πιάνω στο κινητό της μάνας μου, όλως παραδόξως απάντησε!!

– Παρακαλώ?

– Έλα ρε μάνα!

– Έλα παιδί μου.

– Είσαστε καλά?

– Ναι, μια χαρά, εσύ?

– Άστα αυτά! Που είσαστε?

– Είμαστε στους κουμπάρους μας! Θες να μιλήσουμε το απόγευμα που θα πάμε σπίτι?

– Ναι, καλά!!

– Έγινε τίποτα σοβαρό?

– ΌΙ, ΑΛΛΑ ΑΜΑΝ ΣΑΣ ΓΥΡΕΥΚΩ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΤΕ ΔΙΟΤΙ ΑΝΗΣΥΧΩ!!

– Εεεε, χεχε, να, ήμασταν στους γείτονες μας και…

– ΤΟΥΤΑ ΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ! ΟΥΛΛΗ ΜΕΡΑ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ, ΕΙΣΙΕΝ ΝΑ ΠΙΑΣΤΕΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙ ΣΑΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΤΕ??? ΌΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΤΣΙΟΦΤΟΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ!! ΕΚΑΤΑΛΑΒΕΣ???

– Ναι αλλά…

– ΑΤΕ ΜΠΑΪ!!

Και της το κλείνω στα μούτρα.

 

Όι πέτε μου! Έσιει καλλύτερον τρόπο να ευχηθείς της μάνας σου στη γιορτή της μητέρας, από τούτον?? Τόσο κράξιμο λόγω ανησυχίας, το μόνο πράγμα που μπορεί να δείχνει είναι την άπειρη αγάπη μου. Οι ειρηνικές μεθόδοι και τα γλυκόλογα, είναι αναποτελεσματικά γιατί δεν προκαλούν τον φόβο. Τώρα να δεις πως θα κοπούν να μιλήσουμε το απόγευμα χωρίς αναβολή ούτε για κατούρημα!

 

Να ζήσεις μανούλα!!!!!!!!!!!