Κόστος ~€275

Η σχέση σου με τον εαυτό σου είναι η πιο σημαντική απ’όλες. Όχι επειδή ο εαυτός σου είναι Θεά και του αξίζει να τον λατρεύεις. Δεν είμαστε όλοι οι εαυτοί Θεές. Αλλά επειδή αν δεν λειτουργεί η σχέση σου με σένα, τότε όλες οι υπόλοιπες είναι επίσης δυσλειτουργικές. Ναι, κάτι σου είπα τώρα.

 

Ο κάθε άνθρωπος έχει περάσει ή θα περάσει κάποια προσωπικά βιώματα που είναι ικανά να πληγώσουν βαθιά τον ψυχικό του κόσμο. Κάποιοι πληγώνονται περισσότερο γιατί είναι πιο ευαίσθητες υπάρξεις. Οι υπόλοιποι το παίζουν αναίσθητοι. Όσο οι πληγές δεν επεξεργάζονται σωστά, η ψυχή σου σαν σφουγγάρι μαζεύει μαζεύει μαζεύει, ώσπου δεν μένει άλλο περθιώριο για απορρόφηση, έχει γίνει βαριά κι ασήκωτη. Και όσο πιο πολύ βαραίνει και μεγενθύνεται το σφουγγάρι, τόσο πιο δύσκολο είναι να το χωρέσεις στην παλάμη σου, να το πιάσεις και να το στίψεις. Τότε εξουθενώνεσαι, και δεν σου μένει ούτε δύναμη, ούτε κουράγιο, ούτε ελπίδα για ανάκαμψη. Δεν είναι εύκολο να επεξεργαστούν οι πληγές σωστά, όμως δεν είναι ούτε εύκολο να ζεις μαζί τους. (Και το πιο πρακτικά δύσκολο απ’όλα είναι να μεγαλώσει η παλάμη σου.)

 

Η διαφορά είναι στο κόστος.

 

Τώρα, με μόνο €274.99 παίρνεις την επεξεργασία του 1/4 της πιο πρόσφατης σου πληγής! Τρέξε να προλάβεις! Τέτοιο ξεπούλημα, ΔΕΝ έχει ξαναγίνει!!

 

Το κάθε τι που κάνεις λοιπόν, η κάθε σου επιλογή, έρχεται με ένα κόστος. Το κόστος του να αφήσεις πίσω το στάτους κβο και να μπεις σε ένα καινούριο, που ενώ φαινομενικά θα είναι καλύτερο, κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω ποιο είναι πιο εύκολο: Να το τολμίσεις, ή να κάτσεις στα χαλασμένα αυγά σου?

 

Καφές της βρύσης

Πες ότι ζεις σε μια παράγκα. Η παράγκα βρωμάει μούχλα, είναι ετοιμόρροπη, μπάζει αέρα από παντού, στάζει η στέγη άμα βρέχει, δεν έχει μπάνιο εντός, όταν θες καφέ ανοίγεις την βρύση, δεν έρχεται ποτέ να σε επισκευτεί κανένας, έχουν πέσει οι μετοχές σου στα γκομενικά. Με λίγα λόγια, χέσε μέσα. Δεν σου αρέσει, νιώθεις μίζερος εκεί μέσα. (Αν σου αρέσει, σταμάτα να διαβάζεις τώρα. Αυτό το κείμενο δεν σου είναι χρήσιμο.) Και δεν θες να νιώθεις μίζερος. Δεν μπορείς όμως να χτίσεις από πάνω της, ούτε από γύρω της, γιατί ο,τι χτίσεις εντός ολίγου θα σαπίσει, αποτέλεσμα της σάπιας βάσης του. Οπότε μια μέρα αποφασίζεις να κάνεις κάτι. Αποφασίζεις να την γκρεμίσεις και να κάνεις μια νέα αρχή.
 

ΠΕΡΙΜΕΝΕ!

Εδώ γίνεται “ύπουλο”.

Μπορεί να την γκρεμίσεις για δύο διαφορετικούς λόγους:
 

Ο πρώτος είναι ο δημιουργικός, που στη θέση της παράγκας βλέπεις να υψώνεται μια έπαυλη. Βγάζεις τα σχέδια (όραμα), φέρνεις μπουλτόζες, και αγοράζεις ένα sleeping bag. Το ότι την γκρέμισες σημαίνει πως για λίγο καιρό θα σε φάει το αγιάζι και το κρύο, θα κοιμηθείς στη βροχή, θα ταλαιπωρηθείς, κι αυτό είναι το κόστος του γκρεμίσματος της κωλοπαράγκας. Το αποτέλεσμα είναι η αναβάθμιση στην ποιότητα ζωής σου αφού εγκατασταθείς στη βίλα, ρε βίλλα.
 
Ο δεύτερος είναι ο αυτοκαταστροφικός, που στη θέση της παράγκας βλέπεις να υψώνεται το απόλυτο τίποτα. Φέρνεις μπουλτόζες, και αρχίζεις το γκρέμισμα. Γκρεμίζεις την παράγκα σου με κόστος να χάσεις την έστω υποτυπώδη στέγη σου, όχι μόνο προσωρινά, αλλά μόνιμα. Το αποτέλεσμα είναι να μείνεις άστεγος. Και δεν έχεις προνοήσει ούτε για ένα sleeping bag! 

 

Υπάρχει και η κουρτίνα τρία.  Γκρεμίζοντας βρίσκεις ατελείωτα αρχαία, αποζημιώνεσαι για τη γη σου, και μετακομίζεις στις Μαλδίβες σε μία παραλιακή παράγκα.

 

Αν έχεις κάνει την σωστή για σένα επιλογή, τώρα απλώθεις ζάμπα στην σούπερ γουάου μασσάζ πολυθρόνα σου στο μινιμαλίστικ σαλόνι σου, γύρω σου υπέροχοι πίνακες του Pollock, στο χέρι σου μία κρύα μπύρα, στο πλάι σου τα κολλητάρια σου, στην οθόνη το ντέρμπι της χρονιάς και προηγείται η ομάδα σου, δύο μπλέ ανθρωπάκια σου κάνουν αέρα και η γυναίκα της ζωής σου μαγειρεύει μουσακά στην πλήρως εντυχισμένη σου κουζίνα, καθώς εγκυμονεί τον γιόκκα σου.

 

 Κι εκεί που νόμιζες πως όλα σου τα βάσανα έχουν τελειώσει, για πάντα, για πάντα, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, πας στην κουζίνα να πάρεις μια καινούρια μπύρα, και βλέπεις στην γυναίκα σου πάνω στον πάγκο, να την πηδάει ο αδερφός σου καθώς ο γιόκκας σου είναι δικός του.

 

Ο Pollock σε μάρανε

 

Κι ενώ γκρεμίζονται τα όνειρά σου σε μια στιγμή, η προδοσία αυτή βγάζει στην επιφάνεια πληγές παλιές, τότε που ήσουν 10 χρονών και η μάνα σου σας εγκατέλειψε για τον κύριο Χαμπή τον κρεοπώλη,  τότε που ήσουν 15 και ο πατέρας σου σε εξευτέλιζε φωνάζοντας σε λούλλη μπροστά σε όλους, τότε που ο πάτερ Χρυσόστομος σου έβαλε χέρι και σου πήρε το πεντόλιρο γιατί ήθελε το 2010 να χτίσει τον Καθεδρικό Ναό του, τότε που, μα στάσου… δεν θα είχες λύσει όλα αυτά??????

ΔΕΝ ΤΗΝ ΓΚΡΕΜΙΣΕΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΚΑ???

 

Αν πάρεις το μυαλό και το μοιράσεις σε 10 κομμάτια, το 1 ανήκει στο συνειδητό και στο προ-συνειδητό, και τα 9 στο ασυνείδητο. Με άλλα λόγια, έκατσες πάνω. Υποτίμησε το ασυνείδητο και κά-η-κες! Όσο και να επιλύσεις, πάντα κάτι μένει πίσω. Πάντα κάτι μπορεί να βγει στην επιφάνεια, πάντα κάτι μπορεί να γίνει καλύτερο. Από το γκρέμισμα όμως, αποκόμισες πως η οποιαδήποτε νέα ή παλιά πληγή,  πλέον δεν έχει την ικανότητα να σε λυγίσει με την ίδια ευκολία. Συγχαρητήρια. Η ψυχή σου δεν είναι πια εμπάτε σκύλοι αλέστε! Και τότε μπορείς να δεχτείς πως σε γενικό επίπεδο, ποτέ τίποτα δεν τελειώνει. Ακόμα και μετά την τελευταία σου πνοή, πολλά δικά σου τα έχουν αφομοιώσει άλλοι.

 

Από την άλλη, στο παρόν σε ενδιαφέρει η σχέση σου με σένα, την Θεά τον εαυτό σου. Σε προσωπικό επίπεδο λοιπόν, όλα παροδικά είναι γιατί κάποτε έρχεται ο θάνατος. Σου εύχομαι στο τέλος η ψυχή σου να είναι τόσο ελαφριά όσο θα είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αμήν.