Κάτι Διαφορετικό

Είχα ένα εξωτερικό δίσκο ο οποίος περιείχε 300GB φωτογραφίες, μουσική, βίντεο, κείμενα κτλ κτλ κτλ. Αυτός ο δίσκος μια μέρα όπως ήταν πάνω στο τραπέζι, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και  με ένα δυνατό γδούπο βρέθηκε στο πάτωμα. Φαίνεται πως η αλλαγή περιβάλλοντος (Κύπρος – Σουηδία) του προκάλεσε βαριάς μορφής κατάθλιψη η οποία εξελίχθηκε ραγδαία και ερήμην μου.  (Έχω να πω πως σκατά ψυχίατρος θα γίνω όταν δεν μπορώ να αναγνωρίσω τα σημάδια ούτε καν στον μοναδικό μου δίσκο.) Η κατάσταση του ήταν κρίσιμη για περίπου 2 βδομάδες και μετά απ’αυτό κρίθηκε εγκεφαλικά νεκρός. Έκλαψα πολύ καθώς ετοιμαζόμουν να δωρίσω τα όργανα του. Στο κάτω κάτω έχασα υλικό που μάζευα πολλά χρόνια.

Για να μην σας τα πολυλογώ, ένας μεγάλος άσσος στη μεταμόσχευση οργάνων δίσκων κατάφερε να περισώσει τα όργανά του μεταφέροντας τα σε έναν καινούριο δίσκο. Κι έτσι τσάμπα είχα κλάψει, μια που έχω πια ανακτήσει όλο το παρολίγον χαμένο υλικό.

Κάνοντας μια βόλτα μέσα στα 5GB φωτογραφικού υλικού, με έπιασε μια νοσταλγία για το παρελθόν. Για τότε που τέλος πάντων όλα φαίνονταν να έχουν νόημα. Όταν ζούσα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Όταν γελούσα πιο συχνά. Όταν ζούσα στην πόλη που έμοιαζε παραμυθένια. Αθάνατα φοιτητικά χρόνια. Αθάνατη Βουδαπέστη.

Σε κάποια φάση αποφάσισα πως φτάνουν οι μύξες! Έπεσα πάνω σε κάποιες φωτογραφίες που με έκαναν να γελάσω ή απλά να χαμογελάσω. Σας παραθέτω μερικές με υποσημειώσεις.

Πίπα ούτσα. Ή αλλιώς Οδός Ονείρων για το κάθε αρσενικό. Η πιο διάσημη οδός της Βουδαπέστης για παν Ελληνόφωνα. Ο φίλος μου ο Πρόεδρος είχε την τιμή να ζήσει σε αυτήν για ένα χρόνο. Ironically, την περίοδο εκείνη δεν κατάφερε και πολλά στον τομέα της πίπας.

Ο σκύλος μου ο Σπάικι δεν μπορεί να κρύψει την ηδονή του σε πάσης φύσεως χάδια. A sucker for love.

Σωστά αναρωτήθηκες. Τι???

Όταν διάβαζα φαρμακολογία δημιουργούσα διαφόρων λογιών φρασούλες άνευ (εμφανέστατου) νοήματος για να θυμάμαι τις ονομασίες των εκατομμυρίων φαρμάκων. Μία απ’αυτές ήταν η “Η Chlorίνη κάνει promotion στη Thioriα του Flu.” Chlorpromazin, Thioridazin, Flufenazin. Ταράαααν! Τα κυριότερα αντιψυχωσικά.

Βίλλες! Βίλλες έχω! Πάρε κυρία μου! Πάρε μια βίλλα! 500 φορίνια η μία!

(Villa = πιρούνι)

(Ακόμα μία απόδειξη πως δεν υπάρχουν πρόστυχες λέξεις. Υπάρχουν πρόστυχα μυαλά.)

Καρναβάλια 2006. Ράψαμε τις στολές μας μόνοι μας. Μας βγήκε ο σβέρκος. Όμως πήραμε το πρώτο βραβείο.

Meet my friends, the Flintstones. Από αριστερά –> δεξιά:

Όρθιοι: Betty, Barney, Fred, Wilma.

Στα γόνατα: Bamm Bamm, Pebbles.

Dino θα ντυνόταν ο Σπάικη αν μας άφηναν να τον πάρουμε στο club που γινόταν το πάρτυ.

Flintstones, meet the flintstones, they’re the modern stone age family!

Το τέλειο ουράνιο τόξο.

Η χάλια ποιότητα φωτογραφίας.

Στη 2η θεατρική παράσταση που ανεβάσαμε, το έργο έκλεινε με υπονοούμενο μελλοντικού παθιασμένου φίκι φίκι. Η φωτογράφος μας πέτυχε στον αέρα, μεταξύ του καναπέ και του πατώματος. Παρόλο το φοβερό timing, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως το χέρι του καημένου του “κύριου Στερημένου” θα μπορούσε άνετα να είχε γίνει θρύψαλα στην μετωπική με το πάτωμα. Όμως δεν έγινε. Ούτε στην παράσταση, ούτε στις χιλιάδες πρόβες. Τέλος καλό, όλα καλά 🙂