The Final Countdown III

Δευτέρα 04/08/2008

07:30. Πετάγομαι σαν ελατήριο από το κρεβάτι. Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Με πολλαπλές τσίμπλες στα μάτια τρέχω στο pc και ελέγχω το inbox. Τίποτα. Λέω “Καλά χαζή είσαι;”. “Ακόμα δεν πιάσαν δουλειά.” Κατουρώ, πλένω τα μούτρα μου, κάνω καφέ, και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Η αναμονή είναι ο,τι χειρότερο.

13:45. Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι η καθηγήτρια μου. Η καθηγήτρια μου έχει αρκετό καιρό που μου κάθεται στο λαιμό και θέλω να την βήξω και να τη φτύσω, αλλά αυτή τη φορά το τηλεφώνημά της ήταν πολυπόθητο. Είχε μιλήσει με την Διευθύντρια. Προτίμησε αντί να της γράψει γράμμα για το επίπεδο των Σουηδικών μου να την πάρει τηλέφωνο. Και να της πει τα καλύτερα. Και να της αποσπάσει πληροφορίες. Οι πληροφορίες που της απέσπασε έλεγαν πως δεν είχε βρήκε ακόμα χρόνο να μιλήσει με την Αρχίατρο για μένα, όμως την έχω σίγουρη τη θέση. Μένει μόνο να επισημοποιηθεί. Αυτό που με καίει δηλαδή.

17:00. Τελειώνει η εργάσιμη. Τίποτα. Αύριο. Στο κάτω κάτω μου είπε πως θα μου απαντήσει μέσα στην εβδομάδα. Δεν μου είπε πως θα μου απαντήσει ντε και καλά τη Δευτέρα.

Τρίτη 05/08/2008

08:00.   Πετάγομαι σαν ελατήριο από το κρεβάτι. Κατουρώ, πλένω τα μούτρα μου, κάνω καφέ μέχρι να πιάσουν δουλειά. Και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω.

13:00. Ξεκινώ να πάω Uppsala για μάθημα. Στο δρόμο μου ανακατεύονται τα στομάχια καθώς σκέφτομαι την αναμονή μου και την καθηγήτρια μου.

15:00. Όταν την βλέπω είναι χαμογελαστή και με αγκαλιάζει. Νιώθω λίγο καλύτερα. Πέντε λεπτά αργότερα μου λέει κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνω. Της λέω “Συγγνώμη, δεν κατάλαβα”. Μου λέει, “Θα έπρεπε να το ήξερες αυτό Psychia!!”, και κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε με αποδοκιμασία. Θέλω να ξεράσω πάνω της. Θυμάμαι στην πρώτη μας συνάντηση που μου είπε, “Μην ανησυχείς για τα λεφτά. Εσύ σαν γιατρός βγάζεις πολύ περισσότερα απ’όσα βγάζω εγώ ως καθηγήτρια.” 35 ευρώ την ώρα. Μαύρα. Τόσα βγάζει αυτή από μένα, ως καθηγήτρια. Εγώ όχι μόνο δεν έχω βγάλει τίποτα, είμαι και 150,000 ευρώ μείον, ως γιατρός. Μετά θυμάμαι τα άλλα. “Είμαι η καλύτερη καθηγήτρια και δεν δέχομαι κουβέντα.” “Οι δικοί μου μαθητές ποτέ δεν κουράζονται στο μάθημα, γιατί είναι πάντα ενδιαφέρον.” Μπορεί και να’χει δίκαιο. Μπορεί μόνο εγώ να θέλω να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα μετά την πολτοποίηση τους. Μπορεί να αποτελώ την εξαίρεση.

15:48. Ξεκινάει το μάθημα.

19:00. Τελειώνει το μάθημα. Την πληρώνω για 3 ώρες. Με ρωτάει “Καλά, πως μετράς τις ώρες εσύ;” Της λέω, “ξεκινήσαμε κατά τις 16:00”. Μου λέει, “Όχι, λίγο νωρίτερα”. Της λέω, “Τι; Εννοείς τα 10 λεπτά; (κάναμε και 20 λεπτά διάλειμμα – έχει μια τάση να με χρεώνει το διάλειμμα γενικά)”. Μου λέει, “Ναι”. Της πετάω ένα 10ευρω και της λέω “Ελπίζω να είσαι ευχαριστημένη τώρα”. Και έφυγα. Και είπα “Κάνε Θεέ μου να μην την ξαναδώ!”

21:30. Φτάνω σπίτι. Κοιτάω το inbox. Τίποτα. Τρώω τα McDonalds μου σαν μουλάρα.

Τετάρτη 06/08/2008

08:00. Μα καλά γιατί ξυπνάω τόσο νωρίς κάθε πρωί; Έχω τίποτα να κάνω; Αν το mail έρθει στις 8 και το δω στις 10 δηλαδή, τι έγινε; Κατούρημα, πλύσιμο, καφές. Και περιμένω. Δεν γίνεται. Σήμερα θα απαντήσει. Δεν είναι δυνατό να με κρατήσει στην τσίτα μέχρι τέλους, μέχρι την Παρασκευή. Και περιμένω.

17:00. Τελείωσε η εργάσιμη κι εγώ ακόμα περιμένω.

19:00. Βγαίνω έξω με την καινούρια μου καλύτερη μου φίλη. Είναι μισή Κύπρια και μισή Σουηδέζα.  Είμαστε και συνονόματες. Την λένε Psychia Ψυχασθενοπούλου αλλά στα Σουηδικά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Παγοχώρα. Με βρήκε στο facebook. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε για να γνωριστούμε, χωρίσαμε μεθυσμένες οκτώ ώρες μετά. Μεταξύ μας μιλάμε Σουηδικά, Ελληνικά και Αγγλικά. Κυρίως Αγγλικά όμως γιατί τα Ελληνικά της και τα Σουηδικά μου είναι τρία και μετά το τρίτο ποτήρι δε γίνεται να συνεννοηθούμε. Η συνονόματη μου καινούρια μου καλύτερη μου φίλη, μου επιβάλει όπως φτύσω επί τέλους την καθηγήτρια μου που με γδέρνει οικονομικά και ψυχολογικά. Τελείωσαν οι διακοπές των Σουηδών. Επέστρεψαν πίσω. Θα βρω μια άλλη. Στη Στοκχόλμη. Τι το πιο απλό;

02:00. Μπαίνω σπίτι. Βαδίζω και παραπατώ. Πάλι γέλασα μέχρι κατουρήματος. Πάντα είναι έτσι μαζί της. Αν ήμουν λεσβία θα την παντρευόμουνα. Κι αυτή το ίδιο. Γιατί άλλωστε μου έκανε το καλύτερο κομπλιμέντο; Αλλά δυστυχώς είμαστε στρέιτ. Καραστρέιτ.

Πέμπτη 07/08/2008

12:30. Λέω, “Άου… η κεφάλα μου”. Καλύτερα με hangover και στ’αρχίδια μου παρά φρέσκια και στην τσίτα. Κατούρημα, πλύσιμο, καφές. Μα πόσο αργά κινούμαι; Πήγε 13:00. Τίποτα στο inbox.

17:00. Κοιτάω το inbox άλλη μια φορά. Σύνολο δύο. Λες να αποθεραπεύτηκα; Η εργάσιμη τελείωσε μα δεν περιμένω τίποτα. Κι αύριο μέρα είναι.

Παρασκευή 08/08/2008

08:00. Ισιώνει ο νούρος του σηύλλου;

10:00. Στέλνω εγώ email.

Γειά σου Διευθύντρια!

Σου γράφω για να σε υπενθυμίσω για την απάντηση που περιμένω (και περιμένω και περιμένω).

Ελπίζω να επανέλθεις σύντομα.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Φιλικούς χαιρετισμούς,

Psychia.

10:24. Επανήλθε σύντομα.

Γειά σου Psychia!

Η Αρχίατρος ήταν εδώ όλη αυτή τη βδομάδα, μα ξέρω πως είχε πάρα πολλά να κάνει. Όμως υποσχέθηκε πως θα επικοινωνήσει μαζί σου για μια περεταίρω συνάντηση. Θέλει πολύ να σε γνωρίσει και σίγουρα θα το κάνει!

Να είσαι καλά!

Διευθύντρια

Δεν είναι “ναι”. Δεν είναι “όχι”. Είναι “περίμενε”. Η αναμονή είναι ο,τι χειρότερο. Δε λέει πόσο να περιμένω. Αλλά εγώ έχω την Πράκτωρ. Η Πράκτωρ μου είπε πως η Αρχίατρος θα ξαναλείψει για άλλες 2 εβδομάδες. Άρα “περίμενε” λίγο-πολύ μέχρι το τέλος του μήνα. Εντωμεταξύ έχω ρισκάρει. Έχω φύγει από το κωλοδιαμέρισμα στο γαμοσηιστάν που νοίκιαζα για μια περιουσία τον μήνα. Με φιλοξενεί η πρώτη μου συγκάτοικος. Προσωρινά. Μέχρι να αρχίσω να ψάχνω για άλλο διαμέρισμα, στο Örebro (αν ήταν “ναι”) ή στη Στοκχόλμη (αν ήταν “όχι”). Τώρα τι;

11:00. Σταματάω να κοιτάω το κενό, σταματάω να νιώθω παραλυμένη. Όχι ως δια μαγείας. Η συγκάτοικος μου με τράβηξε με το ζόρι. Λέει “Πάμε να αγοράσουμε κρασιά και φαγώσιμα”. Λέω “Ναι πάμε”. Λέει “ΤΩΡΑ”. Ο καιρός είναι κρύος και ο μουντός ουρανός μας φτύνει άλλοτε διακριτικά και άλλοτε στα μούτρα την τελευταία βδομάδα στην Παγόχωρα. Οι αφόρητες ζέστες κράτησαν μόλις 10 μέρες. Και μετά μπήκε ο Αύγουστός. Πάνε αυτά. Φορμίτσες, μπουφανάκι, ομπρελίτσα και έξω.

18:00. Μιλάω με τους γονείς μου. Τους λέω τα καθέκαστα. Τους λέω πως δεν ξαναπάω στην καθηγήτρια μου. Τους λέω πως μέχρι να βρω άλλη έχω πολλά να δουλέψω κι από μόνη μου. Διαβάζω Σουηδικό λογοτεχνικό και εμπλουτίζω το λεξιλόγιο μου. Παράλληλα λύνω συνεχώς γραμματικές ασκήσεις. Τους λέω τι να κάθομαι εδώ να περιμένω; Τους λέω “Να έρθω Κύπρο;”.

18:15. Παίρνω την καθηγήτρια μου και δεν απαντά. Ευτυχώς. Δεν θέλω να την ακούσω. Ούτε να της απευθύνω τον λόγο. Της στέλνω email. Ναι. Την χώρισα από email. Δεν έχω άλλες εκκρεμότητες.

I’m coming home baby…!