Η Πάλη των Δεσμών

Προχτές είχα την πρώτη μου εφημερία. Η εφημερία διαρκεί από τις 7:30 το πρωί της Δευτέρας (ας πούμε) μέχρι τις 2:30 το μεσημέρι της Τρίτης (της επομένης δηλαδή). Πρακτικά αυτό δεν ισχύει, μεταξύ μας οι συνάδελφοι preregistration συμφωνήσαμε πως όποιος εφημερεύει, το πρωί της επομένης θα φεύγει μετά τον γύρο (κατά τις 10:30 το πρωί) και θα τον καλύπτουν οι άλλοι.

 

Η εφημερία μου ήταν άκρως επεισοδιακή μια που γνώρισα τον πιο γάρο γιατρό που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Και έχω γνωρίσει πολλούς (γάρους γιατρούς). Θέλω πολύ να διηγηθώ την ιστορία αυτή με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά φοβάμαι πως θα καρφωθώ ευρέως και ακόμα δεν είμαι σε θέση να μιλώ ανοιχτά για τέτοιους γάρους γιατρούς. Θα έρθει η στιγμή (που θα πάει;).

 

Η μέρα ξεκινά στις 5:30 το πρωί της Πέμπτης όταν ξυπνώ. Δουλεύω συνεχώς από τις 7:30 μέχρι τις 2 το πρωί της Παρασκευής, με πάνω κάτω τρεις ώρες διάλειμμα (διακεκομμένο). Στις 11 το βράδυ της Πέμπτης λέω, ησυχία είναι τώρα οπότε και κάνω την πρώτη μου απόπειρα να ξαπλώσω. Δεν έχω πάρει δικά μου σεντόνια και έτσι χρησιμοποιώ αυτά του νοσοκομείου. Τα οποία, ναι μεν είναι αποστειρωμένα αλλά δεν παύουν να μυρίζουν νοσοκομείο. Ξέχασα να πάρω τα δικά μου και είχα κάτι ωραία με τον Μίκι και την Μίνι πάνω με μπάκραουντ τον μπλε ουρανό, άσε, μούρλια! Κατάλληλα για να μου βγάλουν τραγούδι στο πιτς φιτίλι.

 

Νόμιζα πως θα δυσκολευόμουν να κοιμηθώ σε ξένο περιβάλλον, με έννοια ολόκληρου θαλάμου και σε σεντόνια που μυρίζουν νοσοκομείο, αλλά ήρθε εκείνη η μαγική στιγμή που περίμενα όλη μέρα: το ξεκούμπωμα του σουτιέν. Ααααααχ η ανακούφιση, η αφαίρεση των δεσμών που με κρατούσαν ολημερίς και ολονυχτίς σε εγρήγορση, άφησαν την εξουθένωση να νικήσει και με πήρε ο ύπνος σχετικά γρήγορα. Εκεί που πρωτοκυλιόμουν στην αγκαλιά του Μορφέα, *Ντριιιιιιιιινγκ* το χαρακτηριστικό ring tone του τηλεφώνου μου με ξυπνά. Μία άρρωστη με αρρυθμίες ένιωσε πόνο στο στήθος. Άντε πάνω, και άντε ξανά το κούμπωμα του σουτιέν, που ακόμα τα σημάδια του δεν είχαν προλάβει να υποχωρήσουν. Της έκανα καρδιογράφημα, και δεν είδα τίποτα το αξιολογίσημο. Ήταν σε ένταση λόγω κάποιων ανήσυχων συγκατοίκων της και έτσι ευτυχώς η σφίξη οφειλόταν εκεί.

 

Πίσω στο δωμάτιο. Είναι πλέον μεσάνυχτα. Ξαναξεκουμπώνω το σουτιέν και την ξαναπέφτω για ύπνο. Πιάνω το χέρι του Μορφέα και νιώθω τη ζεστασιά του…. *Ντριιιιινγκ* το χαρακτηριστικό ring tone. Δύο άρρωστες, συγκάτοικες του προηγούμενου ξυπνήματος μου, είχαν ξεσηκώσει τον θάλαμο φωνάζοντας με την ξεχωριστή πουλλαόφωνη φωνή τους, «Κόρη νοσοκόμαααααααααααααααααα!!!! Φερ’μου το χάππιν του ύπνου κόρηηηη!!» Είχαν ήδη σπάσει τα νεύρα μου μια και είχα την χαρά προηγουμένως (από τις 4 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ) να δουλέψω πλάι πλάι με τον πιο γάρο γιατρό του κόσμου και τις δικές του μεγάλες ιδιοτροπίες, όπως επίσης είχα και τις δικές μου ιδιοτροπίες γιατί ήμουν άυπνη και άμα νυστάζω γίνομαι grumpy. Οπότε και ξανακουμπώνω το σουτιέν. Μπουκάρω μες το γοερό δωμάτιο και ακούω την 1^η και την 4^η συγκάτοικο να με παρακαλούν να δώσω στην 2^η και στην 3^η κάτι να κοιμηθούν.

–         Τι φωνάζεις κυρία Δέσποινα τζαι ξεσηκώνεις τον θάλαμο στο πόδι;; Εν μια το πρωί! Εντζαι είσαι μόνη σου!

–         Να μου δώκεις το χάππι του ύπνου.

–         («Να σου δώκω θκυό πάτσους»). Έννα σου το γράψω τωρά, τζαι σένα τζαι της κυρίας Σοφίας, θα σας τα δώκει η νοσοκόμα.

–         Εν σε πιστεύκω.

–         Γιατί εν με πιστεύκεις;

–         Γιατί είπα σου τζαι πριν τζαι εν μου έδωκες.

–         Ναι διότι ήθελα να το αποφύγω, αλλά δεν ήξερα πόσο γιναξιήνα είσαι!

–         Ουυυυ είμαι πολλά!!

–         Άτε, καληνύχτα σας τζαι σας παρακαλώ, να μεν ακούσω άλλες φωνές!

 

Μην σας τα πολυλογώ, ξανά η ίδια ιστορία με την αποδέσμευση απ’τα δεσμά, ξανά τα προκαταρτικά με τον Μορφέα, ξανά η διακοπή της συνεύρεσής μας, μία ώρα αργότερα. Η κυρία Δέσποινα δεν έλεγε να πειστεί πως το χάππι είναι του ύπνου και αρνείτο να το πάρει, αλλά ούτε που σταμάτησε στιγμή να φωνάζει. Η 1^η συγκάτοικος, αυτή με τον πόνο στο στήθος, τον ξανάνιωσε. Ε ρε πούστη μου νυχτιάτικα, σκέφτομαι και ξανά προς τη δόξα τραβώ.

 

Βαδίζω γρήγορα και αποφασιστικά, φαντάζομαι πως αν είχε βάζα στη διαδρομή από την δόνηση του βρόντου θα πέφτανε στο πάτωμα και θα γίνονταν θρύψαλα. Ανοίγω τις πόρτες του θαλάμου και σαν έχω τα χέρια μου διάπλατα ανοιχτά, συνειδητοποιώ πως φόρεσα μόνο το ένα μανίκι της ρόμπας μου οπότε η υπόλοιπη κρεμόταν στη δεξιά μου πλευρά αντί να μου καλύπτει την πλάτη. Κοιτώντας απέναντι στο τζάμι του παραθύρου παρατηρώ την σιλουέτα μου και η όλη εμφάνιση σε συνδυασμό με το αναμαλλιασμένο μου κεφάλι, παραπέμπει σε Κρουέλα Ντε Βιλ, η ρόμπα σε ρόλο γούνας Δαλματίας. Μόνο οι βούλες της έλειπαν.

 

–         Ποιο εν το πρόβλημα κυρία Δέσποινα;

–         Η νοσοκόμα διά μου λάθος χάππι.

–         Τι χάππι σου διά δηλαδή;

–         Τζείνο της πίεσης.

–         Τζείνο έδωκεν σου το πριν.

–         Ε, τωρά διά μου αλλό ένα.

–         Γιατί να σου δώκει θκυό; Μετά εννά σου την ρίψει παραπάνω που το κανονικό.

–         Τζαι ήντα χάππι ένει καλό;

–         Του ύπνου. Το ίδιο που έδωκα τζαι της κυρίας Σοφίας τζαι τωρά εν η μόνη που κοιμάται σε ολόκληρο τον θάλαμο!

–         ΚΟΡΗ ΓΙΑΤΡΕΝΑ!! ΑΦΟΥ ΛΑΛΩ ΣΟΥ! ΕΜΕΝΑ ΕΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ!

–         Κυρία Δέσποινα, ΕΛΕΟΣ! Καλά εν σε κόφτει που ξυπνάς ούλλον τον θάλαμο;

–         Να μου δώσετε το χάππι του ύπνου τζαι εννά’μαι φρόνιμη.

–         Άμα σου δώκω σταγόνες του ύπνου εννά τις πιείς;

–         Εννά δω αν εν νερό πρώτα.

–         Εντάξει, περίμενε λλίο δίχως να φωνάζεις να κάμω της κυρίας ένα καρδιογράφημα αφού πονεί πάλε (επειδή φωνάζεις), τζαι να σου τες γράψω, δέχεσαι;

–         Δέχομαι.

 

Κέρδισα λίγο χρόνο. Η κυρία Δέσποινα θέλει διαφορετική προσέγγιση. Είναι σίγουρο πως θα πιστέψει πως είναι νερό. Τελειώνω το καρδιογράφημα, ευτυχώς όλα καλά, όλα ανθηρά, γράφω τις σταγόνες και αναλαμβάνω την παράδοση τους προσωπικά.

 

–         Κυρία Δέσποινα, έλα τις σταγόνες σου.

–         (Ανακάθεται και τις μυρίζεται). Εν μυρίζουν.

–         Μυρίζουν αλλά πολλά λλίο.

–         Εγώ νομίζω εν νερό.

–         Κυρία Δέσποινα πόσες μέρες είσαι μέσα;

–         Πέντε.

–         Τζαι σε τούτες τις πέντε μέρες, είπα σου εγώ ποττέ ψέματα;

–         ….

–         Εν σου είπα πως εννά σταματήσουν να πονούν τα νεφρά σου τζαι πως εννά πέσει ο πυρετός σου;

–         Είπες μου.

–         Είπα σου ψέματα;

–         Όι.

–         Τότε γιατί με προσβάλλεις καλώ τζαι δεν με πιστεύεις τωρά που σου λέω πως τούτο, δεν είναι νερό αλλά σταγόνες του ύπνου;

–         Επειδή είπα σου πριν τζαι εν μου έδοκες το χάππι.

–         Τζαι τωρά εκδικείσαι με;

–         …..

–         Σε παρακαλώ κυρία Δέσποινα, πιες το χάππι σου, να τζοιμηθείς τζαι συ, να τζοιμηθούν τζαι οι άλλοι αρρώστοι, να τζοιμηθώ τζαι εγώ. Έσιει που το πρωί που δουλεύκω.

–         (Με μια κίνηση καταπίνει τις σταγόνες) Ουυυυ ευκαριστώ σου πολλά! Είσαι η καλλύττερη γιάτρενα!

 

Επέστρεψα στο δωμάτιο μου και έπεσα ξερή για ύπνο. Δεν ξαναξεκούμπωσα το σουτιέν. Τα δεσμά δεν θα λυθούν μέχρι να σχολάσω. Αυτή είναι και η πραγματικότητα. Το επόμενο τηλεφώνημα το δέχτηκα στις 6 το πρωί της Παρασκευής. Μια γιαγιούλα, γλυκύτατη, που ήταν τόσο καλή και συνεργάσιμη, 96 χρονών, η οποία πρωτονοσηλεύτηκε τη μέρα που έπιασα δουλειά, και που ήταν υπό τη δική μου ευθύνη, άρχισε να ξεψυχά. Η πίεση της έπεσε κατακόρυφα, οι παλμοί της δεν πιάνονταν και η ίδια δεν αντιδρούσε στα καλέσματα μου. Την περιμέναμε εδώ και τρεις μέρες, αλλά είχε γερή κράση, έτσι πίστευα. Φαινότανε καλύτερα την προηγούμενη μέρα και έτσι νόμιζα πως μπορεί και να την έβγαζε την χρονιά. Στην πραγματικότητα το καλύτερα ήταν η λεγόμενη «ανάκαμψη» πριν το τέλος. Της βάλαμε ορό, της δώσαμε φάρμακο για το ψήλωμα της πίεσης, και την βάλαμε στο μόνιτορ. Εντός μισής ώρας η ίδια ακόμα δεν αντιδρούσε όμως οι παλμοί ήταν ψιλαφήσιμοι και η πίεση της ανέβηκε. Μπράβο γιαγιούλα μου της έλεγα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να πεθάνει στην εφημερία μου. Όχι γιατί έκανα κάτι λάθος, ούτε γιατί δεν έγινε ότι μπορούσε να γίνει για την επέκταση της ζωής της. Αλλά επειδή επέτρεψα τον εαυτό μου να συνδεθεί ψυχολογικά μαζί της, κάτι που είχα χρόνια να κάνω. Αργότερα στον γύρο την κοιτούσα. Ήταν στην ίδια ακριβώς κατάσταση με τις 6:30 το πρωί. Από τη μία την λυπόμουν και παρακαλούσα να ξυπνήσει, και από την άλλη την λυπόμουν και παρακαλούσα να ξεψυχήσει. Να ηρεμίσει κι αυτή και οι συγγενείς της. Κι εγώ ενδεχομένως.

 

Πίνοντας τον καφέ μου πριν ξεκινήσω για την επιστροφή μου στη Λεμεσό, πήρα απόφαση πως ήρθε ο καιρός να απαλλαγώ από την συναισθηματική φόρτιση που μου προκαλούσε ο συναισθηματικός δεσμός που είχα αναπτύξει για την γιαγιούλα. Φεύγοντας άφησα την έννοια μου πίσω και δεν ρώτησα ούτε μία φορά τους εφημερεύοντες συναδέλφους των επόμενων ημερών για την κατάσταση της υγείας της. Τις προηγούμενες μέρες το έκανα ανελλιπώς.

 

Ήρθα σπίτι, μεσημέρι Παρασκευής, και ξεκούμπωσα το σουτιέν μου. Ααααααααααχχχχ… η ανακούφιση! Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, στα σεντόνια μου, στην ησυχία μου. Μα δεν κατάφερα να κοιμηθώ μέχρι το ξημέρωμα του Σαββάτου. Προηγήθηκε ξέφρενη κραιπάλη και μπεκρούλιασμα, χορός μέχρι τελικής πτώσης, που ήταν ότι έπρεπε. Ήμουν λιώκεμον (λιώμα + πόκεμον). Αλλά καλό λιώκεμον. Για να φανταστείς, δεν τα είπα ούτε μία φορά την τουαλέτα πρόσωπο με πρόσωπο, και την επομένη είχα μίνιμαλ χάνγκοβερ (ενώ υπό άλλες συνθήκες…. ). Και από τότε, από την ώρα που κοιμήθηκα δηλαδή, η αποφυγή του ερωτήματος «Η γιαγιά στο 8 πως είναι;», δεν γίνεται κατόπιν καταπίεσης αλλά συνειδητά. Λύθηκαν τα δεσμά.

 

Αύριο είναι μια νέα μέρα, μια νέα εβδομάδα στη δουλειά και ανυπομονώ να ξεκινήσει. 🙂