Εγώ η Υστερική: Δεν θέλω να πεθάνω!!

Επιστρέφει η περίφημη σειρά του Dr. Ψωνάρα’s Corner «Εγώ η …», και μετά τα Εγώ η Ξανθιά και το Εγώ η Γκαντέμω, με μεγάλη συγκίνηση σας παρουσιάζω το, Εγώ η Υστερική.

Υπάρχουν πράγματα που με φοβίζουν. Μερικά περισσότερο από άλλα. Αναγνωρίζω πως όταν φοβάμαι αυτά τα πράγματα γίνομαι παράλογα επιφυλακτική. Είμαι όμως όντως… παράλογη;

Φοβάμαι τα έντομα που πετούν και διαθέτουν κεντριά. Φοβάμαι τις σφήκες, τις μέλισσες, τις άλλες που μοιάζουν με μέλισσες αλλά δεν είναι, τα ελικοπτεράκια (όποιος μου πει πως δεν έχουν κεντριά δεν θα τον πιστέψω), τα σφαλάντζια, τες πουμπουρίες (δεν παίζει ρόλο αν δεν έχουν κεντρί, κάνουν μεγάλο θόρυβο για το σάιζ τους), τις ακρίδες (είδατε ποτέ κοπάδια ακρίδων να πηγαίνουν για βοσκή; Αυτή είναι τρομοκρατία!) κτλ κτλ. Και ας μην ξαναπούμε για τις κατσαρίδες. Και κάτι άλλα που δεν ξέρω πούθε κρατά η σκούφια τους και τι όπλα διαθέτουν. Παραδόξως τα κουνούπια δεν τα φοβάμαι, αν εξαιρέσουμε κάτι γιγάντια, στο μέγεθος της σφήκας που συνάντησα στο Szeget σε ένα κατασκηνωτικό διήμερο.

(Εν πολλά τα λινκς.)

 

Φοβάμαι και τις πιτόμουγιες (αλογόμυγες), γιατί φοβάμαι πως αν χέσουν πάνω σε κάτι που ίσως καταλήξει στον καταπιόνα μου, ίσως αρρωστήσω βαριά και πεθάνω.

 

Έχω αλλεργίες. Έχω αλλεργία στη γύρη, στη σκόνη, στο ροδάκινο, στο πεπόνι, στην ντομάτα, και σε πολλά άλλα φρούτα. Αυτές οι αλλεργίες γίνονται σαφώς πιο έντονες όταν έρθει ο καιρός τους, δηλαδή μεταξύ των μηνών Απρίλη και Σεπτέμβρη. Οι αναπνευστικές μου προκαλούν αλλεπάλληλα φτερνίσματα ώσπου να πεταχτούν οι λαβύρινθοι από τα αφτιά μου, οι δε τροφικές μου προκαλούν πρήξιμο και έντονη φαγούρα στην στοματική κοιλότητα, τον οροφάρυγγα, την μύτη, τα μάτια, πάω στοίχημα πως ακόμα και τα μαλλιά μου ξύνονται! Μερικές φορές φοβάμαι μην πρηστεί τόσο πολύ ο λαιμός μου και αποφράξει την αναπνευστική οδό μου.

 

Σκέφτομαι κι εγώ: Αν αυτά τα μικρά, ενοχλητικά, σκατοέντομα καταφέρουν να με τσιμπήσουν, μπορεί εγώ να είμαι αλλεργική, να πρηστώ, να μην με προλάβουν, και να πεθάνω! (Όχι δεν ξαναυπήρξα θύμα τους). Και ξέρω πολύ καλά πως αυτά διαισθάνονται τον φόβο μου και παίζουν παιχνίδια μαζί μου! Έχω και αποδείξεις:

 

Όταν παραθερίζαμε στο Siofok, καθόμασταν ένα απόγευμα στη βεράντα – αεροδρόμιο που διέθετε το διαμέρισμα που νοικιάσαμε. Ενώ η βεράντα ήταν αεροδρόμιο, τρεις σφηκομέλισσες θέλανε ντε και καλά να κάτσουν εκεί που καθόμασταν εμείς, αντί να πάνε λίγο πιο κει να πιω την μπίρα μου με την ησυχία μου να πούμε. Οι φίλοι μου επέμεναν πως δεν θα με πειράξουν, πως δική τους είναι η γειτονιά και πως εμείς ήμασταν οι παρείσακτοι. Πράγμα που θα ήταν δεκτό αν μπορούσαν να μου εγγυηθούν πως δεν θα με πειράξουν, αν η βεράντα μας δεν ήταν γήπεδο του μπάσκετ, και εν πάση περιπτώσει, δεν τις γουστέρα εκεί!

 

Το θέμα ήταν προσωπικό και εκ μέρους τους. Όπου καθόμουνα, αυτές ακολουθούσαν. Δεν μπορούσαν να πάνε πάνω στους άλλους, μόνο πάνω μου γουστάραν. Ήμουν πλέον πεπεισμένη πως ήθελαν να με ξεπαστρέψουν. Ήταν και τρείς. Άνιση μάχη!  Έτσι πήρα την καρέκλα μου, και κάθισα μέσα στο διαμέρισμα, στην πόρτα που άνοιγε στη βεράντα. Οι φίλοι μου μάταια προσπαθούσαν να με πείσουν πως οι σφηκομέλισσες μ’αγαπάνε, και προσπαθούν να μου πουν πως θέλουν να’ναι φίλες μου.

 

Η ώρα πέρασε (τουλάχιστον μισή ώρα), οι σφηκομέλισσες εξαφανίστηκαν, το επιβεβαίωσα (για τουλάχιστον ένα τέταρτο) και τόλμησα να ξεμυτίσω από το διαμέρισμα, προς εξεύρεση ανεμελιάς στη βεράντα. Μα το Θεό, εντός τριών δευτερολέπτων, επανεμφανίστηκαν (έχω και μάρτυρες), προς εξεύρεση δέρματος δικού μου για να κάτσουν με τον κώλο τους. Ή απλά για να κάμουν πασιαμά, να λαλούν την ιστορία τζαι να σιέζουν γέλιο. «Είδατε;;; Είδατε;;», φώναζα εκστασιασμένη. Τι να πουν και οι φίλοι μου. Αφού είδαν! Τίποτα δεν είπαν αλλά είμαι σίγουρη πως μέσα τους συλλογίστηκαν πως ίσως να’χω και δίκαιο. Φάουσαν πελλάρα.

 

Μπορεί πάλι να είμαι απόγονος εκείνου του αγίου που τον ακολουθούσαν όλα τα ζώα και τα έντομα του δάσους. Τι φρίκη (για το δεύτερο μέρος)!   

 

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησα να φοβάμαι τα έντομα, μάλλον από τότε που ήμουνα μικρή και έκανα διακοπές στην Αιδηψό. Μια σφήκα τσίμπησε τη φίλη μου τη Σαρίτα και παρόλο που ούτε πέθανε, ούτε τίποτα, μόνο τσίριζε σαν δαιμονόληπτη, από τότε είχα μια μικρή επιφύλαξη, η οποία στην πορεία έγινε τεραστίων διαστάσεων σε σύγκριση με τότε. Αυξήθηκε κατακόρυφα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Στα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν μου συνέβηκε τίποτα άλλο, πέραν από μια απρόσμενη και απρόθυμη νυχτερινή επίσκεψη… πριν ακριβώς τέσσερα χρόνια.

 

 

 

Το κείμενο ενδέχεται να καταλήξει να είναι τεράστιο οπότε έπεται συνέχεια….