Ο Κωστής ο Shίσε-Μου-Τους σε νέες περιπέτειες

Ο Κωστής ο Shίσε-Μου-Τους, το καλοκαίρι του 1978, μήνες μετά και αφού ξεπέρασε το σκηνικό με το σινί το κόchινο, ψάχνει δουλειά για το καλοκαίρι. Πιάνει που λες δουλειά σαν γκαρσόνι, σε ένα κυριλότατο εστιατόριο στο πάρκο της Βαρυμπόμπης στην Αθήνα. Όταν λέω κυριλότατο εννοώ, μόνο εκατομμυριούχοι και αρχοντικές οικογένειες τρώγανε εκεί, με μικρές μπουκιές και αργούς ρυθμούς.

Μια μέρα στη δουλειά, μια μεγάλη παρέα ηλικιωμένων, περίμενε με ανυπομονησία το φαΐ της. Είχε γίνει ένα μπέρδεμα με κάποια άλλη παραγγελία (ναι, συμβαίνει και στα καλύτερα μαγαζιά), και είχε περάσει ώρα πολλή που περιμέναν να σερβιριστούν. Ο Κωστής ο Shίσε-Μου-Τους μέσα στο μπέρδεμα αγχώθηκε, συγχύστηκε, και ξεχάστηκε να τους σερβίρει ακόμα και τα complementary ορεκτικά του μαγαζιού.

Τρέχει φρικαρισμένος να κανονίσει τουλάχιστον αυτά, να έχουν οι ανθρώποι να ποσκολιστούν, ώσπου να’ναι έτοιμο το φαΐ . Δεν ξέρω τι ακριβώς περιλάμβανε το μενού, εμάς μας ενδιαφέρει το ψωμί και το βούτυρο.

Το ψωμί στο εστιατόριο εκείνο το ψήνανε, έτσι ώστε να γίνει ζεστό, τραγανιστό και αφράτο – τρία σε ένα. Με χαρά βάζει τα ψημένα ψωμάκια στον δίσκο, βάζει και τα βουτυράκια, προχωράει περήφανα προς το τραπέζι της ηλικιωμένης παρέας και με ένα χαμόγελο ως τα αφτιά, λέει:

«Έτοιμες οι καπιρούδες σαααας…!»

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μίλησε κανένας. Για λίγα δευτερόλεπτα, δεν κουνήθηκε κανένας. Ούτε ο Κωστής. Ξεχάσαν και την καθυστέρηση, και την πείνα τους.

(- Εμείναν χασκώντας ρε Γιαννάκη!)

Μια πιο ηλικιωμένη κυρία πήρε διστακτικά τον λόγο:

Κυρία: «Τι λες παιδάκι μου;»

(- Τζιαι εξηγώ της…)
Κωστής: «Οι καπιρούδες σας κυρία μου. Είναι έτοιμες.»

(- Άρκεψεν να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, σάννα τζιαι εν εκαταλαβαίναν τι ελάλουν.)
Κυρία: «Δεν-κα-τα-λα-βαί-νου-με-τι-λες. Οι ποιές;»

(- Που να καταλάβω ρε Γιαννάκη ότι εν εξέραν τες καπίρες! Έξηγώ της πάλαι)
Κωστής: «Οι κα-πί-ρες! Που κάνουμε μες την κα-πι-ριέ-ρα…;»

(- Αποσβολώθηκε ούλλο το τραπέζι λαλώ σου!)
Κυρία: «Τι λες παιδάκι μου;»

(- Τζιαι φακκώ τον δίσκο πας το τραπέζι. Έντζιε να σπάσω! Καπίρες κυρία μου! Καπίρες σου λέω! Φρυγανιές….; Φρυγανιέεεες ρεεεε….)